Een jaartje ertussenuit naar een ver buitenland scherpt de blik. Bij terugkomst bemerk je ineens de eigenaardigheden van je landgenoten. De Vlaamse cabaretier Wouter Deprez (1975), in eigen land bekend als panellid van het Canvasprogramma De rechtvaardige rechters en als winnaar van De slimste mens ter wereld, verhuisde zijn gezin naar Zuid-Afrika om er vrijwilligerswerk te doen. Zijn zesde programma Hier is wat ik denk is de weerslag van wat hem bij thuiskomst opviel, of beter gezegd: niet beviel.
Dat zijn nogal wat dingen. De tirade die hij over het publiek uitstort duurt ruim anderhalf uur. Gepensioneerden, de crisis, de lasten van het vaderschap en de seksuele sleur in een lange relatie komen voorbij. Maatschappelijke en persoonlijke onvrede vloeien in elkaar over. De vorm waarin Deprez zijn misnoegen uit is nogal monotoon: met stemverheffing spuit hij zijn observaties en leest hij voor uit zijn Afrikaanse grappenlogboek, waarna het zaallicht wordt opgedraaid en een moment van interactie met de zaal volgt. De vragen die hij het publiek stelt (hoe heet je, heb je een eigen huis, wat verdien je) zijn niet per se grappig; op den duur wordt het zelfs lastig je aandacht erbij te houden.
Na zijn publiek jarenlang te hebben behaagd met milde grappen en gekke-bekken-trekkerij wil Deprez de mensen nu eens eerlijk vertellen wat hij denkt, meldt hij in zijn publiciteitstekst. Dat is een mooi streven, dat in de praktijk jammer genoeg maar half uit de verf komt. Deprez is een bevlogen verteller, die een absurdistisch lijntje over een sprekende vijver vaardig verknoopt met zijn geëngageerde betoog. Met zijn behoefte deel uit te maken van iets groters is bovendien niets mis, daarmee kun je het alleen maar eens zijn. Maar de wijze waarop hij de geïndividualiseerde West-Europeaan afzet tegen de Zuid-Afrikaanse gemeenschapszin mist originaliteit en zijn oplossing om het leven terug te veroveren komt te abrupt en is te dunnetjes om te overtuigen.
Foto: Jonas Lampens
