Beste mens,
Welkom in de ruïnes van de beschaving. Ik schrijf je om woorden te vinden voor de dingen waar jij straks vragen over gaat stellen. Om de schoonheid van onze soort weer te zien.
Je komt op de wereld als mens. Je bent net als ik deel van dezelfde soort. Jij en ik zijn mensen. Wij mensen zijn druk bewegende figuren die allemaal op een moment op deze wereld kwamen. Zoals jij ook op een moment bij mij bent straks. Niemand heeft mij uitgelegd waarom dat zo is, maar misschien kunnen wij dat samen ontdekken. We leven hier samen met andere soorten. Die andere soorten noemen we dieren. Er zijn figuren die in de lucht bewegen, hoog boven ons. Er zijn figuren die goed kunnen zwemmen. En wij zijn er precies tussenin. Wij leven tussen het water en de lucht. Wij leven op de grond, op het land. Net als de apen, de paarden en de zebra’s. Al die dieren maken andere geluiden, maar wij zijn deel van een diersoort die zichzelf heeft wijsgemaakt dat ze slimmere geluiden maken dan andere dieren. Dat is niet waar. Dat moet je nooit gaan geloven.
Deze wereld is een drukke wereld. Er zijn veel vierkante vormen, ronde vormen, ronde vormen die uit rechthoekige vormen groeien en die schijnbaar rechthoekige vormen zijn eigenlijk zowel rond als rechthoekig. Dat zijn bomen. Als er genoeg van die bomen blijven groeien, blijf jij in leven.
Als jij geboren wordt, ben ik jouw moeder. Ik heb er lang over gedaan om dat woord mijn mond uit te krijgen… Je mag me Iffy noemen. Ik ben lang geleden zelf gestopt met kind zijn. Mijn ouders zijn dood. Dat betekent dat ze niet meer op de wereld zijn. Ze zijn er ooit wel geweest, maar nu niet meer. Ze heetten A. en K. Meer hoef je nog niet over ze te weten.
We zullen ons gaan bewegen over dit grote landschap. Een gebied waar ons voedsel op verbouwd wordt en waarop we vierkanten bouwen om in te wonen. Mensen verschuilen zich graag voor regen. Dat is water dat op onvoorziene momenten uit de lucht valt. In dit land word je daar meestal koud van en dan ga je rillen en als je te lang in dat vallende water staat kun je ziek worden. Veel mensen zijn bang om ziek te worden, omdat dat kan betekenen dat je stopt te bestaan. Daar zijn veel mensen bang voor, voor stoppen met bestaan. Wij lopen gewoon door de regen. Ik hoor de wind graag waaien.
Als jij geboren wordt kom je in de wereld met iets tussen je benen. Dat is een vulva of een piemel en soms allebei. Wat het verschil tussen die dingen is, is irrelevant aan het worden. Ik zal je later uitleggen van baarmoeders en de eitjes of zaadjes die de mensen en de dieren in zich dragen om iets te laten groeien. Toen ik kind was, betekende dat nog iets zwaars. Tegenwoordig hoeft het niets meer te betekenen.
Ik werd geboren met een vulva en vroeger betekende dat dat je lichaam geofferd moest kunnen worden wanneer de mensen met een piemel iets van de goden nodig hadden. Toen ik geofferd zou worden, stopten A. en K. met bestaan. Er klonk gedonder en toen stond ik hier, alleen aan de rand van de stad. Hier, tussen de laatste halte van de trambaan en de snelweg, gaat de wind nooit liggen en toch is het de stilste plek die ik ken. Hier zal ik je mee naartoe nemen.
Je moeder,
Ifigeneia
Dossiers
