Poptheater wordt zo langzamerhand een genre op zich. Er zijn al veel oude pophelden de planken op gesleept, en daar komt Jim Morrison nu bij. Theater Pavlov maakt muziektheater van zijn leven, en van hoe anderen daartegen aankeken.
Het is een verleidelijk genre, voorstellingen over beroemde muzikanten. Als je geliefde muziek acceptabel over het voetlicht kunt brengen, sta je als theatermaker meteen op de schouders van wereldartiesten en dus heb je meteen al een flink jeugdsentimenteel publiek te pakken. Verhaaltje erbij (drama genoeg in die wereld) en je hebt quasi-biografisch muziektheater dat prettig is om te zien en te horen.
Orkater blies met veel plezier het stof van The Monkees (The prefab four), Maas ging lekker aan de haal met de vroege Beatles (Help!), Oostpool zoomde in op Patti Smith en Robert Mapplethorpe (They are just kids) en over Janis Joplin zijn al twee voorstellingen gemaakt, door Elisabeth Bas en Margje Wittermans. Dat ook minder bekende godinnen prima theater kunnen opleveren, bewezen Sluysmans & Van Warmerdam met hun voorstelling over Judee Sill. John Buijsman verkent de jazzkant van het muzikantentheater (Chet Baker, Roland Kirk). En er is nog brandstof genoeg.
Nu zijn ook The Doors het poptheater binnengekomen. Of beter, Jim Morrison (1943-1971), want hij zorgde voor de reuring. In het Amerika van de jaren zestig was daarvoor het noemen van de geslachtsdaad en het tonen van een geslachtsdeel al ruim voldoende. Voeg daar Morrisons drank- en drugsgebruik nog aan toe en je hebt een mediafenomeen.
Theater Pavlov maakte eerder theater van het te korte leven van Sam Cooke en noemt de nieuwe productie Morrison, you know that it would be untrue. De ondertitel zal slaan op de theatrale aanpak (schrijvers liegen de waarheid, luidt het cliché) en de uiteenlopende werkelijkheden die je verzamelt als je personen om Jim Morrison heen aan het woord laat.
De voorstelling bestaat grofweg uit vier elementen: biografische fragmenten, het verhaal van een bedevaart van Nederlandse fans naar Parijs (daar woonde Morrison de laatste jaren van zijn leven), de overwegingen van theatermakers die een voorstelling over Jim Morrison willen maken, en dan zijn er natuurlijk de liedjes. Een essentiële voorwaarde voor poptheater is dat die kloppen. Twee prima muzikanten zorgen voor een degelijke basis. Het is grappig dat Pavlovgitarist Sander Hop wat wegheeft van Doorstoetsenist Ray Manzarek en Pavolotoetsenist Reid Steenhuis best lijkt op Doorgitarist Robbie Krieger, maar dit terzijde.
De zang van de drie acteurs van Pavlov, Patrick Duijtshoff, Ralph Kooijman en Willem Voogd, is soms om aan te horen, maar soms ook niet. Light my fire en The end zijn gemiddeld best te pruimen, maar Alabama Song (‘Show me the way to the next whisky bar‘) wordt lelijk mishandeld. Morrison zelf is live ook niet in zijn eerste valse noot gestikt, maar die had nog een overdosis charisma ter compensatie.
De formule ‘laten we met het einde beginnen, of met het begin’, of varianten daarvan komt een keer of tien terug. Het is zo’n opzichtig structuurelement dat het een quasi-literair trucje wordt. Sommige onderdelen hadden meer uitgewerkt moeten worden, andere duren te lang (‘Ik zie, ik zie wat jij niet ziet’). In het biografische departement is veel ruimte voor hallucinaties over slangen en hagedissen (Morrison als Lizard King).
De bouwstenen van het verhaal zijn gefragmenteerd en door de voorstelling gestrooid. Soms is het goed dat muziek (bewust) een al te kosmisch gezwatel over universums en bewustzijns en het onbekende dat eerder zo bekend was omdat de ziel er woonde weetjewel onderbreekt, maar doorgaand is de verteltrant te versnipperd; het staat contact en betrokkenheid in de weg.
Intussen is het zeker niet zo dat de twintigers Duijtshoff, Kooijman en Voogd volledig onbekwaam op het podium staan, na de toneelopleiding in Maastricht, maar wat begeleiding is geen overbodige luxe. Pavlov, neem een regisseur die van wanten en muziek weet, een zangcoach en wat dramaturgische ondersteuning en stort je op Brian Wilson, Harry Nilsson, Frank Zappa of iemand anders uit de schat aan materiaal die nog op poptheatermakers ligt te wachten.
Iedereen heeft zo zijn eigen mening en eigen verhaal. Ik heb gisteren genoten en was weer even in Parijs…….waar ik als het kan 2 maal per jaar ben. En wel op 3 juli en 8 december. ( ook tussen door ben ik daar bij mijn Foto moeder) Dit doe ik vanaf 3-7-1999 toen was ik 26 jaar en op 11-7 werd ik zelf 27 jaar! Gisteren heb ik veel dingen van deze jaren mogen ervaren. Het was van alles wat en tuurlijk zijn hun geen Jim; dat is niemand welke Doors band je nu ook hoor of ziet zal nooit Jim of the Doors zijn. Ray en Robbie heb ik meerdere malen mogen horen en ontmoeten, zowel in Nederland, Belgie als in Parijs. Elke zanger die zij hadden deed mij weinig…. oke Ian, kwam heel dichtbij. Maar hij was altijd zelf Jim/Doors fan, dus hij speelde zijn eigen idool na en dat werd ook zijn einde van het mee spelen met Ray en Robbie! Ik heb al heel wat Doors bands gezien en gehoord en ik moet bekennen dat The Doors in Concert ( uit ons eigen nederland) de beste zijn. Ik hoop dat zij de muziek kunnen gaan doen en dat theater Pavlov de verhalen vertellen/spelen van Parijs waar niet allen de nederlanders naar het graf van Jim gaan (als Bedevaart). Omdat ik er zelf zolang kom herkende ik aan hun verhaal over wie zij het hadden…. dat gaf me echt kippevel!!! want ik ken deze jongens van Pavlov niet en hoe zij de mensen beschreven en andere namen gaven wist ik over wie het ging……En waar ze waren…..Ik was gewoon even in Parijs! Terwijl ik in het leukste theater van me eigen Rotterdam zat. Even bij de bekende “Feast of Friends” en in het Hotel en Cafe Obododo waar ik altijd slaap, eet en drink. Als je gisteren goed heb geluisterd spraken ze af en toe belgisch omdat Kris ( met bakkebaarden) uit Belgie komt, Michelle ( die heel veel foto’s heeft van het graf en bekende artiesten en zelfs van de ouders van Jim die het graf hebben bezocht) komt uit USA, Ian ( hoed,bril, lang haar en drank) uit Ierland en Gilles die woond nog steeds in Parijs en is vaak in Obododo (La Ren) te vinden. Voor mij was dit een zeer bijzondere avond en ik raad alle mensen aan die ooit in Parijs zijn geweest op 3 juli of 8 december om naar dit optreden te gaan en zie hun reactie graag! want iedereen ervaart Parijs, Jim, The Door Muziek, gedichten op zijn eigen manier. Ik ben ook heel blij dat ik in het geboorte huis van Jim ben geweest in Melborn/Florida( dat nu gesloopt is). Maar toen Radio 1 mij gisteren vroeg wat maakt Jim nou zo bijzonder en waarom ga je zo vaak naar Parijs. Dan kan ik dat eigenlijk niet met woorden beschrijven, maar de mensen die geregeld in Parijs komen al spreken ze allen een andere taal. want er is maar een handje vol nederlanders de rest komt uit alle andere landen vandaan van Australie tot italie….. Is voor mij het belangrijkste: Trouw zijn aan jezelf!!! de Liefde, vriendschappen, het samen zijn, plezier maken en hebben, niet uitmaken of je arm of rijk bent, hoe jij in het leven staat. Dankzij Jim komen wij daar en dankzij hem ben ik wie ik ben! En spelen de jongens van “nu “nog steeds de muziek van de Doors en vertellen en lezen zij zijn gedichten. Tnx Jim R.I.P. ( we zien elkaar ooit aan de andere kant……. Love Street)
Ik heb ook vorige week deze voorstelling gezien en ik heb er van genoten. Na afloop heb ik er nog veel aan teruggedacht. Een mooi verhaal met mooie zang. Deze recensent heeft duidelijk gehallucineerd want de rest van het publiek klapte en juichte niet voor niets zo hard. Een aanrader voor iedereen. Doorsfan of geen doorsfan. Ik kijk nu al uit de naar de volgende voorstelling van theatergroep pavlov!!!