Is het een voice over of toch een stiekeme voyeur? Wie spreekt de toeschouwers toe als iedereen eenmaal op de tribune zit? Wat in elk geval duidelijk wordt, is dat de aandacht van de kleuters en hun ouders meteen op scherp staat en iedereen vervolgens vrolijk de handen op de hoofden legt als daarom wordt gevraagd.

Met Pokon maakten Josephine van Rheenen en Guy Corneille van De Dansers in Utrecht een voorstelling voor jonge kinderen. Van Rheenen en Corneille volgden Wies Merkx op, maar maken al langer deel uit van het artistieke team dat de afgelopen jaren opvallend veel succes in binnen- en buitenland heeft met voorstellingen als Roses en Café Ed Sanders.

Als in Pokon even later drie performers bezit nemen van het toneel – letterlijk in dit geval, want rollend en springend gaan ze in vliegende vaart door het eenvoudige decor van twee tafels en een aantal grote planten – stuiteren ze door de zaal als een overenthousiaste kleuter die zijn grenzen verkent. Daarbij liggen de associaties die worden opgeroepen dichtbij de belevingswereld van het jonge publiek, er wordt gehuild als wolven en gekrijst als apen.

De acrobatische dans en partnering komt voor rekening van performers Stephan Bikker, Noemi Wagner en Guy Corneille. Laatstgenoemde laat met zijn gitaar, een mengpaneel en elektronica uit elke zin die hij zingt of gitaarloopje dat hij speelt een lied of melodie groeien, waardoor de capriolen over tafels en een trap in de krappe ruimte van de kleine zaal in Theater Kikker vaart en vrijheid krijgen.

Maar Pokon kent ook beperkingen als Wagner verstrikt raakt tussen de treden van een keukentrap, waardoor behendig een aantal toeschouwers bij een oplossing wordt betrokken. Pokon is speels en associatief,  en Van Rheenen en Corneille nemen hun doelgroep serieus. Met hun energie en muzikaliteit weten ze de aandacht van de jonge toeschouwers moeiteloos vast te houden.

Foto: Thomas Geurts