Eran: Goed, voor we deze vergadering afsluiten staat er nog één puntje op onze agenda, het jaarlijkse bedrijfsuitje.
George: Is het weer zover?
Eran: Zeker! Ik heb er nog even over nagedacht, wij zijn inmiddels uitgegroeid tot een middelgroot gezelschap, dan moeten we het op z’n minst ook middelgroots aanpakken. We komen er met meer dan 120 speelbeurten per jaar niet meer mee weg om op het einde van het seizoen het hele team mee te nemen naar de geitenboerderij in het Amsterdamse Bos. Dus, mijn vriend, heb jij nog een gouden idee voor dit jaar?
George: Hmm, eens even denken. Kijk, zonder onze mensen zijn wij niks, dat weet je. Dus we moeten ze verwennen. We moeten ze iets bieden dat ze niet snel zullen vergeten. Een belevenis. Een dagje uit. Ik zit te denken aan dagje outdoor paintballen.
Eran: Outdoor paintballen!?
George: Zeker! Lekker actief, in de buitenlucht, verschillende teams, lekker schieten, beetje dollen.
Eran: Hoor jij wel wat je zegt? Lekker schieten? Beetje dollen? Wij zijn een maatschappelijk bewust gezelschap. Wij proberen het goede te doen. Te deugen! Dan gaan we toch niet schieten, geen oorlogje voeren als bedrijfsuitje. Wij hebben nota bene drie voorstellingen gemaakt over het oplossen van het Midden-Oostenconflict! Nee George, wij gaan niet paintballen…
George: Oké, oké niet paintballen, ik hoor wat je zegt. Ik snap je punt. Wacht, ik heb het! Dat ik daar niet gelijk aan heb gedacht. Wij gaan karten! Bij mij in Haarlem ligt een geweldige baan. Ik kom daar vaak om een beetje af te reageren na een lange en vermoeiende repetitiedag.
Eran: Karten? Karten!? Weet jij hoeveel uitstoot zo een wagentje veroorzaakt? Hoeveel fijnstof zo een grasmaaier motortje de lucht in blaast? Wij zijn een groen gezelschap, dat staat tenminste in onze beleidsplannen en dan wil jij gaan karten.
George: Mijn vriend, stop! Je hebt gelijk. Mijn ogen zijn geopend. Wat voor een voorbeeld zouden wij als club stellen als wij de klimaatverandering niet serieus zouden nemen op ons bedrijfsuitje. Maar wat dan? Wat doet nou recht aan al het harde werk, alle tomeloze inzet, die onvoorwaardelijke overgave van onze mensen? Ik weet het! De Efteling!
Eran: De Efteling!?
George: Ja! Geloof me, de Efteling deugt. Het is een schitterende plek. Geweldige attracties. Prachtige sprookjes, heerlijke kroketten.
Eran: Ik stop je even.
George: Wat dan?
Eran: Volgens mij gaat hier iets mis.
George: Vertel?
Eran: De Efteling? Jij wil onze mensen meenemen naar een plek waar ter vermaak karretjes rijden langs zwarte poppetjes met botten door hun neus? Waar een hele attractie, De Fata Morgana, een stereotiepe klap is in het gezicht van jouw voorvaderen? Waar institutionele sprookjes als SneeuwWITJE totaal geen afspiegeling zijn van de samenleving waar wij theater voor maken? Heb jij dan niks geleerd van onze laatste hitvoorstelling: George & Eran worden racisten?
George: Dit is lastiger dan ik dacht. Ik weet het even niet. Veganistisch gourmetten dan maar?
Eran: Bingo! Dat wordt het. Geweldig idee. Daar is niks
vrouw-, milieu- of rasonvriendelijks aan. Dat is het perfecte, meest verantwoorde en duurzame idee dat je in lange tijd hebt gehad.
George: Oké. Fijn. Dank je wel. Enne… hoe gaan we dat uitje eigenlijk betalen?
Eran: Maak je daar geen zorgen over. We krijgen structurele subsidie van het Fonds. We laten Dionne, onze zakelijk leidster, dit gewoon opvoeren als onderzoek voor een van onze nieuwste voortellingen waarin wij het milieu gaan redden. Geen zorgen vriend! Geniet! Wij deugen, onze mensen zullen ons dankbaar zijn en het fonds betaalt!
