Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
Hoewel Penthesilea niet de eerste voorstelling van Eline Arbo bij ITA is, is het wel haar eerste creatie sinds bekend werd dat ze vanaf volgend seizoen artistiek directeur van het Amsterdamse stadsgezelschap zal worden. De verwachtingen waren dus hooggespannen, maar getuige de première gaat ITA een stralende toekomst tegemoet. (meer…)
Een spiegeltje en een pistool: misschien zijn dat wel de twee spannendste attributen die Winnie uit Happy Days (1961) van Samuel Beckett uit haar handtas tevoorschijn haalt. In dit stuk, door hemzelf omschreven als ‘Female. Solo’, zit een vrouw gevangen in een zandheuvel, eerst tot aan haar middel, daarna zien we alleen nog haar hoofd. Die handtas vormt haar wereld, haar universum. (meer…)
De openingsscène van CRISPR is prachtig beklemmend. We zien een oud gewelf, een bedompte kelder of verlaten grot. Langzaam vult die duistere, lage ruimte zich met een ondiepe laag water. We horen het geluid van druppels, een hartslag bonkt, ebt weg, stokt. Een grote opening, een donker niets, hint naar een andere, nog diepere wereld. (meer…)
Een zachte, wollige wereld is het, die van The Sheeptown Project. Fluisterende engelen in witte overalls ontvangen het publiek dat – schoenen uit, jas en tas opgeborgen – een plek mag zoeken op kussentjes op de grond. (meer…)
Een vrouw, rug naar de zaal. Ze staart in de verte. Leegte om haar heen. Donkerslag. Een nieuw beeld: nu zit ze op de grond, ongedurig wiebelend. Ze wacht. Donkerslag. Ze wacht. Tijd verstrijkt. Donkerslag. Ze wacht. Uren, dagen, jaren, wacht ze. Of misschien maar een minuut. (meer…)
Bij binnenkomst moet je even met je ogen knipperen. Frascati 1 is voor de gelegenheid omgetoverd tot een klein paradijs, waarin een lieflijk kiezelpad om een idyllisch fonteintje leidt, de Japanse sierkers vol in bloei staat en twee jongelingen dromerig in het gras liggen, terwijl het publiek verspreid in de tuin plaatsneemt op lage tweepersoonsbankjes en losse stoelen. (meer…)
Een utopie in een openluchtzwembad, op één zomeravond, met zes jongeren. Tieners uit verschillende wijken van de stad, die nog net jong genoeg zijn om niet vastgeroest te zitten in de kloof tussen rijk en arm. Met dat gegeven spelen regisseur Eline Arbo en schrijver Roland Schimmelpfennig in Zwart water: een eigenzinnige en sterk beeldende voorstelling waarin de spanning tussen collectief en onderscheid steeds zichtbaar blijft. (meer…)
