Na het intense Dans la mesure de l’impossible over humanitaire hulpverleners en het allarmerende Catarina and the Beauty of Killing Fascists over redenaties voor legitimatie van geweld, gaat schrijver en regisseur Tiago Rodrigues terug naar een persoonlijk verhaal. Maar een dat tegelijkertijd het persoonlijke overstijgt. Het verlies van je vader, hoe verwerk je dat? (meer…)
Het is al weer een tijdje geleden dat ik boze toeschouwers, boe-roepend, het theater heb zien verlaten. Gisterenavond, in het Groningse Grand Theatre, gebeurde dat weer eens. De aanleiding was niet de kwaliteit van de voorstelling (althans, daar ga ik vanuit) maar de inhoud van een speech die wordt afgestoken aan het eind van Catarina and the Beauty of Killing Fascists van de Portugese theatermaker Tiago Rodrigues. (meer…)
Veel seks helpt bij het ontladen van de spanning, als je internationaal humanitair werker bent. Het is een cliché, en regisseur Tiago Rodrigues laat het aan zijn publiek om er verder iets mee te doen. Zijn prachtige tekst en regie bij de Comédie de Genève, die dezer dagen op het Holland Festival staat, barst van dit soort details. (meer…)
Terwijl de oude zaal van ITA zich vult met premièrepubliek, lopen er ook op het podium mensen rond. Ze zijn op verschillende plekken rond de lege speelvloer bezig dingen in orde te brengen. Wie het werk van Hotel Modern kent, weet dat het miniatuurtoneeltjes moeten zijn waar de laatste hand aan wordt gelegd. (meer…)
Terwijl in Oekraïne de strijd opeens volop losbarstte, voorzag Portugees theatermaker Tiago Rodrigues Dood Paard van een tijdloze tekst over de oorlog vanuit feminien perspectief. Het leverde veelkleurig verteltheater op, een voorstelling als een gesprek bijna – dat de acteurs hier graag voortzetten. Ook Rodrigues laatzich horen. (meer…)
Voor de nieuwe voorstelling van Dood Paard gingen de makers bij hun moeders te rade. Hun interpretaties van Homerus’ Ilias leiden tot een verpletterend mooie voorstelling over oorlog, patriarchale onderdrukking en de manier waarop we verhalen vertellen. (meer…)
Geen speciaal applaus voor Isabelle Huppert. Dat was het wat wonderlijke slot aan een even spannende als dromerige Kersentuin tijdens de Nederlandse première op het Holland Festival. Geen idee waarom de verplichte staande ovatie ineens ophield, na twee of drie keer buigen en klappen. (meer…)
Het oogt allemaal heel eenvoudig. Een paar acteurs die samen de draak steken met het spelen van toneel. Maar spelevarend op de grens van schijn en werkelijkheid – met acteurs die acteurs spelen en regisseurs die doodgaan en begraven worden op het toneel, en een souffleuse die niet eens speelt dat ze niet speelt – dringt langzaam de ingewikkeldheid van het leven door, op een manier die je alleen in het theater aantreft. (meer…)
Het postkoloniale discours heeft inmiddels het grootste deel van de Europese theaters bereikt. De vraag bij de grote, nationale gezelschappen is dan ook overal: hoe worden wij inclusiever? En belangrijker: wiens verhalen worden nu eigenlijk wel en niet verteld? Op de International Theatre Conference 2019, dat afgelopen week plaatsvond in de Stadsschouwburg Amsterdam, bleek dat er in Nederland nog een hoop te verbeteren valt. (meer…)
Twee spelers staan naast elkaar op het toneel en vertellen tot in detail over elkaars personage. ‘Antony inhales’, zegt Cleopatra. ‘Cleopatra shakes her left shoulder’, zegt Antony. De Portugese theatermaker Tiago Rodrigues brengt een minimalistische versie van het klassieke verhaal Antony and Cleopatra. Een spel met tekst, klank en beweging dat door zijn eenvoud zindert van betekenis. (meer…)
