In Duitsland zijn kunst en cultuur een zaak van de deelstaten (Bundesländer) en de steden, geen nationale aangelegenheid. De meeste steden hebben een stadstheater met een ensemble, gefinancierd door de gemeente of het stadsbestuur en het Bundesland waarin die stad ligt. (meer…)
‘Die therapeut zei dat mijn trauma geen trauma was.’ In een kleine, troosteloze repetitieruimte met witte muren, vier brandmelders en een brandblusser, en verder slechts een tafel en een stoel, gooit Hanneke van der Paardt haar frustraties door de vierde wand het publiek in. (meer…)
Die Hundekot-Attacke, dat Theaterhaus Jena vorig jaar in coproductie met Wunderbaum maakte, is geselecteerd voor Theatertreffen. De selectie van het prestigieuze theaterfestival in Berlijn werd gisteren bekendgemaakt. Ook de Nederlandse regisseur Johan Simons is geselecteerd met zijn versie van Macbeth bij Schauspielhaus Bochum. (meer…)
Het leek zo’n goed idee: een stuk maken over de veelbesproken ‘hondenpoep-affaire’ die eerder dit jaar het theaternieuws domineerde. De jonge ensembleleden van Theaterhaus Jena raken allengs enthousiaster: misschien kunnen ze er iets mee blootleggen over de complexe relatie tussen kunst, kritiek en publiek. Of over de scheidslijn tussen kunstwerk en kunstenaar, over misogynie, geweld in de danswereld of de kunstwereld in het algemeen. Of op meer universeel niveau: over woede en frustratie? (meer…)
Vervaarlijk opbollende, karmijnrode theatergordijnen, regen die bij bakken op de acteurs neerklettert, afgewisseld met een zacht briesje en lichte motregen: theatraler zullen ze het niet krijgen bij Wunderbaum. (meer…)
Theatercollectief Wunderbaum is als geen ander bedreven in het zich verbinden aan mensen en aan plekken. Inmiddels werken ze vanuit drie Europese locaties: Rotterdam, Milaan en het Duitse Jena. Niet alleen omwille van het avontuur, maar omdat ze verder blijven zoeken naar onbekende en onvertelde verhalen. Door er te zijn, tussen de mensen, in de steden, in gesprek, op de vloer. (meer…)
‘Kom, kom niet. Kom, kom niet.’ Met vochtige ogen en een snik in haar zoete stem zingt de Iraakse vrouw, gezeten aan een wankel kampeertafeltje, een ontroerend lied dat de tweestrijd van iedere vluchteling lijkt te vatten. Want Europa lijkt een verleidelijk paradijs, maar als je er eenmaal bent aangekomen, valt het niet mee om je thuis te voelen. En andersom geldt vrijwel hetzelfde: een oude moeder die haar zoon smeekt om terug te komen, maar nee, het is toch beter van niet. (meer…)
