Opera’s ontdoen van hun franje. Dat was het streven waarmee Gluck zijn reformopera’s componeerde toen de opera seria niet langer verheven ideeën uitdroeg, maar naar zijn mening alleen nog maar diende als etalage voor vocale ijdeltuiterij. (meer…)
‘Haat is de bron van deze noodlottige liefde’, zingt Juliette in de opera Roméo et Juliette (1867) van Charles Gounod. Het is een intrigerende zin, die niet rechtstreeks aan het origineel van Shakespeares The Tragedy of Romeo and Juliet is ontleend. (meer…)
Muziektheatergroep Tafel van Vijf haakt altijd handig in op de actualiteit van historische onderwerpen. Het huidige Rembrandtjaar was aanleiding voor artistiek leider Herman van Baar om toneelschrijver Ad de Bont om een tekst te vragen over de mens achter de kunstenaar Rembrandt. Het stuk wordt meestal gespeeld in combinatie met een bezoek aan het Rijksmuseum in Amsterdam of een ander museum. Dat betekent voor de middelbareschoolleerlingen een verdieping van de kennis van de schilder, zijn meesterwerken en zijn leven. (meer…)
Met vier geweldige acteurs en twee muzikanten, die van Bach naar marsmuziek, van chanson naar country schakelen, maken Theater Sonnevanck en De Nederlandse Reisopera van Orwells Animal Farm tijdloos muziektheater. (meer…)
Ben je een grijze muis en huil je mee met de wolven in het bos? Of weiger je een radertje in de machine te zijn, toon je lef en kies je je eigen pad? Vragen die beeldend en vocaal centraal staan in Lev, waarbij Theater Sonnevanck niet alleen samenwerkt met Silbersee maar ook met het koor Consensus Vocalis. Het resulteert in avontuurlijk muziektheater voor iedereen vanaf zes jaar. (meer…)
Het toneelbeeld heeft helemaal niets met de Tachtigjarige Oorlog te maken; het lijkt eerder een eigentijds rockconcert, met veel muziekinstrumenten, staande microfoons en televisieschermen. De spelers en muzikanten dragen tijdloze, vaalkleurige overalls, met maar kleine persoonlijke verschillen (decor en kostuums: Dieuweke van Reij en Sanne Oostervink). (meer…)
De cello melancholiek en kwetsbaar? Waarbij de bespeler stil moet zitten met het instrument tussen de benen? Welnee! In Cellokrijgers van Oorkaan en Cello Octet Amsterdam wordt nog net niet gegooid met cello’s, maar veel scheelt het niet. In drie sprankelende choreografieën wordt de cello gebruikt als wapen en als schild, niet alleen zittend, maar vooral ook liggend en lopend én in de ruimte op hoog niveau bespeeld. (meer…)
Woedend is de reusachtige cycloop Polyphemus als hij omgeven door rook bovenop een berg kubusvormige blokken ten tonele verschijnt. Niet eens zozeer uit jaloezie op het liefdespaar Acis en Galatea, maar vooral omdat hij ondanks … Lees verder
