In de lichtvoetige collagevoorstelling Ik vind het nu al kut dat het voorbij is onderzoeken Lilou Dekker en Leon Brill – twee spelers uit de ‘Generatie Droomshow’ – hun hang naar nostalgie, in een theatrale ‘ruimtetijdreis’ vol herkenning, spoilers en comfortabele herhaling. Vertrekpunt: ‘Waarom missen we Henny Huisman?’ (meer…)
Bam! Zo sta je nietsvermoedend je infuencende insta-leventje te posten, en zo zit je ineens opgesloten in een ruimte zonder deuren én, erger nog, zonder wifi-code. Is dit nu dat ‘Filter’, waarvoor ze zich alle drie hebben aangemeld en waarvan niemand precies weet wat het is, behalve dan een ‘gateway naar succes’? Weirde shit, zoveel staat vast. (meer…)
In volle ernst een openingsmonoloog voordragen, die na drie zinnen eigenlijk een songtekst van André Hazes jr. blijkt te zijn. Zo beginnen Leon Brill en Lilou Dekker Samenkomst in positieve sfeer. ‘Leef, alsof het je laatste dag is. Leef, alsof de morgen niet bestaat.’ Het zet de toon voor een luchtig filosofische voorstelling waarin feest wordt beschouwd voor wat het is: leeg en oppervlakkig, maar daarom juist zo lekker. (meer…)
De theaterrecensent blijft thuis. De theaterzalen zijn dicht, maar het online aanbod staat wagenwijd open. In plaats van voorstellingen te bezoeken, zap ik de komende dagen lukraak langs registraties, live-streams en andere online-projecten. (meer…)
Het Amsterdamse Bostheater telt meer dan alleen het grote theaterpodium, ofwel de Grote Zaal. Erachter ligt de zogenoemde Kleine Zaal, een amfitheater met aflopende trappen. In de zomer van 2013 zag ik daar Sander Plukaard en Yara Alink in een schitterende versie van Who’s Afraid of Virginia Woolf? Vanaf dat moment leek het geheimzinnige, duistere bos rondom het grote podium ontdekt voor kleinschalige voorstellingen. (meer…)
