Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
Meeslepende muziek van Philip Glass en lyrische dansers met een fenomenale techniek, die in wisselende formaties in witte balletkleding over het toneel rennen. De lange gespierde ledematen die door het camerawerk goed tot hun recht komen. Een arabesque met gespreide armen en snelle, krachtige draaien en sprongen. (meer…)
Hoop komt in golven. Die ware gedachte klinkt actueler dan ooit, gezien de discussies over het geschuif met een (te optimistische) datum wanneer Nederland weer van het slot mag. Toch liet choreografe Wubkje Kuindersma zich al vóór de coronapandemie inspireren door dit inzicht voor een – inderdaad golvend – ballet met vier paren. (meer…)
Na afloop van de voorstelling van Opera Melancholica in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag kwam in de foyer onverwachts een meisje op mij af stappen. Zij gaf me een kaartje met daarop een foto van een jongen die zittend op de grond een enorme zeepbel blaast. Achterop het kaartje had zij met ontroerend grote en heldere blokletters geschreven: ‘Ik hoop dat je écht jezelf kan zijn. Veïa – Chr. Gymnasium Sorghvliet’ (meer…)
Het is een demonisch-sinister verhaal, In de strafkolonie (In der Strafkolonie, 1919) van Franz Kafka. Een reiziger op een verlaten eiland komt in een strafkolonie terecht, waar een officier hem de werking uitlegt van een Apparaat, dat in feite een martelmachine is. Een opstandige soldaat wordt gestraft. Maar voordat hij sterft, wordt zijn straf eerst met naalden in zijn huid geëtst. Naar verluidt vielen bezoekers flauw toen Kafka zijn verhaal in het openbaar voorlas. (meer…)
Geen magisch ballet van choreografe Lucinda Childs in de herneming als concertversie van de fameuze minimal music-opera Einstein on the Beach van componist Philip Glass en regisseur Robert Wilson tijdens de Operadagen Rotterdam. De concertuitvoering in de grote zaal van De Doelen biedt de mogelijkheid je als toeschouwer geheel op de muziek te concentreren. (meer…)
De cello melancholiek en kwetsbaar? Waarbij de bespeler stil moet zitten met het instrument tussen de benen? Welnee! In Cellokrijgers van Oorkaan en Cello Octet Amsterdam wordt nog net niet gegooid met cello’s, maar veel scheelt het niet. In drie sprankelende choreografieën wordt de cello gebruikt als wapen en als schild, niet alleen zittend, maar vooral ook liggend en lopend én in de ruimte op hoog niveau bespeeld. (meer…)
Met Tenir le Temps maakte de Frans-Algerijnse choreograaf Rachid Ouramdane een pure dansvoorstelling, een benadering die we tot nog toe bijna niet hebben gezien in de multidisciplinaire, sociaal bewogen voorstellingen van de maker. Het Chassé … Lees verder
