Vermoedelijk zal aan het eind van dit jaar, 2025, er een einde zijn gekomen aan de traditionele, actief gedragen klederdracht in de regio Eemland. Het gaat dan om de niet-toeristische draagsters, dat zijn er nu nog om en nabij de veertig. (meer…)
Het is een knallende voorstelling, maar ergens blijft er ook niet zoveel hangen van Urlands Eindtijd Revue. Nietzsche wordt geciteerd, Brünnhilde uit de Ring van Wagner is een constante, en uiteraard komt ook Jezus voorbij, in discussie met Zarathoestra, wat een van de meest gevatte momenten van de voorstelling oplevert. (meer…)
Een vrouw komt op met een klapstoeltje in haar hand, dat lang onuitgeklapt blijft. Zonder ons aan te kijken begint ze meteen te praten. Een woordenstroom, maar dan in korte, zorgvuldig geformuleerde zinnen, waarin ze zichzelf voortdurend corrigeert. Af en toe gunt ze ons een inkijkje in haar verleden. (meer…)
Een vrouw, rug naar de zaal. Ze staart in de verte. Leegte om haar heen. Donkerslag. Een nieuw beeld: nu zit ze op de grond, ongedurig wiebelend. Ze wacht. Donkerslag. Ze wacht. Tijd verstrijkt. Donkerslag. Ze wacht. Uren, dagen, jaren, wacht ze. Of misschien maar een minuut. (meer…)
Heel langzaam komt ze uit de zwarte nacht gezweefd; het lichaam aanvankelijk een tikje gekromd, een etherische verschijning in licht gewaad, om traag door te buitelen tot ze iets van vastigheid voelt, om uiteindelijk op haar rug te gaan liggen en, heel sereen, een voor een de handen te vouwen op de buik. Dood. (meer…)
Een regen van belastingenveloppen daalt neer op Wilma en Arthur. Die symboliseren de niet te behappen berg schulden waarin hun gezin terecht is gekomen. Ongeacht waar het gesprek begint, het eindigt bij geld en gebrek daaraan. Met de voorstelling Sociaal kapitaal bevraagt mugmetdevuurvliegen de kloof tussen armoede en rijkdom in het welvarende Nederland. Hoewel de eerste helft van de voorstelling helder en zelfs ontroerend is, verwordt Sociaal kapitaal uiteindelijk tot een drammerig socialistisch pamflet. (meer…)
In de duister-absurdistische tekst Kras, die Judith Herzberg in 1988 schreef, wordt een alleenstaande oudere vrouw geplaagd door een inbreker die iedere nacht terugkomt. In de spannende regie van Paul Knieriem wordt het een beklemmende parabel over ouderdom, eenzaamheid en de angst om een buitenstaander in je eigen leven te zijn. (meer…)
