Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
In de lichtvoetige collagevoorstelling Ik vind het nu al kut dat het voorbij is onderzoeken Lilou Dekker en Leon Brill – twee spelers uit de ‘Generatie Droomshow’ – hun hang naar nostalgie, in een theatrale ‘ruimtetijdreis’ vol herkenning, spoilers en comfortabele herhaling. Vertrekpunt: ‘Waarom missen we Henny Huisman?’ (meer…)
‘Een kind?’, gruwelt Perry verbijsterd, als zijn man Loek hem vertelt dat zijn nichtje Destiny voor de deur staat. ‘Kinderen zijn smerig en allergisch’, walgt hij verder. Maar ze is familie, probeert Loek nog, waarop Perry hem rillend verbetert: ‘Ze is een bacterie!’ (meer…)
In volle ernst een openingsmonoloog voordragen, die na drie zinnen eigenlijk een songtekst van André Hazes jr. blijkt te zijn. Zo beginnen Leon Brill en Lilou Dekker Samenkomst in positieve sfeer. ‘Leef, alsof het je laatste dag is. Leef, alsof de morgen niet bestaat.’ Het zet de toon voor een luchtig filosofische voorstelling waarin feest wordt beschouwd voor wat het is: leeg en oppervlakkig, maar daarom juist zo lekker. (meer…)
Acteur Laurens van Lottum liet zijn sleutelbos in een Arnhemse put vallen. Of iemand van de gemeente hem even kan helpen een putdeksel op te tillen? Geen probleem, totdat hij de precieze locatie aan de gemeenteambtenaar onthult: op de Mariënburgstraat, een gewone winkelstraat in het centrum van de stad. Ineens krijgt hij consequent nee op het rekest. (meer…)
