Al aan het begin van de voorstelling Anatomy of a Suicide bekruipt je een claustrofobisch gevoel. Het wordt donkerzwart in de zaal en een aanzwellende grondtoon dreunt indringend je oren in. Het intergenerationele trauma van drie vrouwen dat zich daarna op het toneel voltrekt lijkt een onontkoombaar noodlot. Maar de levendige enscenering van regisseur Erasmus Mackenna laat ook lichtpuntjes zien. (meer…)
Rustige kamermuziek klinkt als de vier spelers vanaf de vloer de kleine zaal van Frascati zien volstromen. Behalve schrijver, regisseur en speler Bo Tarenskeen zijn daar Amarenske Haitsma, Jurjen Zeelen en Lowie van Oers. (meer…)
De wereld is een zinkend schip. De komende tweehonderd jaar gaan er niet leuker op worden. De mens gaat verdwijnen in z’n huidige vorm, we zijn aan het afbreken, we zijn over onze top. Hoe gaan we dat afbreken vormgeven? Zouden we radicale vormen van empathie en verbinding, kunnen ontwikkelen met het einde in zicht? (meer…)
Ze wordt soms flink gemarginaliseerd, Charlotta Ivanovna. Een excentrieke gouvernante, een nar-achtige, die maar afleidt van het centrale drama: de teloorgang van de kersentuin en het ongerief van de illustere hoofdpersonages die krampachtig vasthouden aan het oude landgoed. (meer…)
De voorstelling EUS is gebaseerd op het gelijknamige boek van Özcan Akyol (columnist, radio- en televisiemaker, schrijver). Een rauwe voorstelling die het verhaal vertelt van de zoon van een gastarbeider met een ongeregelde en avontuurlijke levenswijze. Eus probeert te ontsnappen aan een lage sociale klasse, maar worstelt met de druk van zijn familie en de maatschappij. (meer…)
‘Wat heb ik aan jou?’ vraagt het hoofdpersonage tegen het eind van de voorstelling, vlak voor zijn dood, aan zijn god. ‘Wat is de zin van een genadeloze god?’ Het is een van de interessantste momenten van dit personage – omdat er even twijfel sluipt in de standvastigheid die hem – en overigens ook de andere personages in Een genadeloze god – kenmerkt. (meer…)
In een absurdistische, melancholische en erg geestige voorstelling trekken twee curieuze personages elkaar uit de put, nadat ze eerst nog even de baas met zijn bureaucratische bemoeizucht om zeep hebben geholpen. Een roadtrip waarin verdwalen niet bestaat en de zin van het leven bestaat uit zoeken. (meer…)
Vorige week ging het Amsterdamse Fringe Festival weer van start. ‘Fringe’ staat bekend als het meest avontuurlijke festival van Nederland, waar jonge makers hun eerste stappen zetten en bezoekers van het ene experiment in het andere vallen. Op zijn vierde festivaldag zag Marijn Lems middeleeuwse taaltovenarij en empathie voor Sisyfus. (meer…)
Het Amsterdamse Bostheater telt meer dan alleen het grote theaterpodium, ofwel de Grote Zaal. Erachter ligt de zogenoemde Kleine Zaal, een amfitheater met aflopende trappen. In de zomer van 2013 zag ik daar Sander Plukaard en Yara Alink in een schitterende versie van Who’s Afraid of Virginia Woolf? Vanaf dat moment leek het geheimzinnige, duistere bos rondom het grote podium ontdekt voor kleinschalige voorstellingen. (meer…)
