Zolang we blijven ademen, is er hoop. Mensen zingen, mensen dansen, mensen spelen. Op het ritme van hun ademen. Adem verbindt mensen, laat mensen rouwen om wat verloren is, brengt mensen tot leven. In de voorstelling Chaïm (Hebreeuws voor leven) laten twee vrouwen en een kind hun kwetsbaarheid zien, ze blijven overeind, ze vertederen, ze leven. (meer…)
Vaders en zonen. Zelden heb ik voorstellingen gezien over vaders en zonen zonder dat er relationele conflicten of generatieconflicten zijn tussen die twee. Vaders en volwassen zonen die liefdevol samen optrekken, elkaar steunen, aanmoedigen, in de twee richtingen, elkaar vertrouwen en voor elkaar zorgen, dat kom je op de bühne niet vaak tegen, maar in deze al lang klaarliggende circusdansproductie van Hanna Mampuys en Toon Van Gramberen des te meer. (meer…)
Een jonge man, een jonge vrouw, beiden fleurig sportief gekleed, staan naast elkaar, kijken voor zich uit met een blik van ‘wat moeten we nu doen?’. Uit de coulissen verschijnt een jonge man met een opgevuld bovenlijf, als een Michelinmannetje op dunne pootjes. (meer…)
