Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
Bij de uitreiking van de Blijvend Applausprijs aan Jan Joris Lamers sprak collega Matthias de Koning een Discordiaanse lofrede voor de ’toneelspelerkunstaar’ uit. Gerardjan Rijnders stond stil bij het verschil tussen acteren, toneelspelen en theatermaken. (meer…)
Bij het uitstrooien van de as van Leen Jongewaard in de Middellandse Zee in Zuid-Frankrijk had Barrie Stevens de windrichting verkeerd ingeschat. Kreeg hij zelfs postuum nog een klap in zijn gezicht van zijn grote (voormalige) liefde. (meer…)
Er is een pand in Amsterdam waar mannen tegen hun wil seks hebben. Ze zijn arbeidsmigranten die worden gelokt met de belofte van horecawerk, dan gedrogeerd worden en maandenlang verstrikt raken in de illegale prostitutie. De politie kent dit circuit, pleegt zo nu en dan een inval, maar houdt het bewust in stand. (meer…)
Ik leerde Gijs kennen toen ik hem regisseerde op de Toneelacademie in Maastricht in Peter Handkes De rit over het Bodenmeer, metatoneel, toneel over toneel, waarin Handke zijn verwondering verwoordt over het toneel, de conventies, de aannames, het gedoe, de onzin, eigenlijk.
Ze zijn beiden op leeftijd, Annemarie Prins en Eric Besseling, wanneer ze zich, in het echte leven, toeleggen op de keuze voor een woongroep. Ieder betrekt een riant appartement in Amsterdam. In een pand met plek voor tien bewoners. Kies je voor zelfstandig samenleven, dan levert dat een ratjetoe aan ervaringen en emoties op. In de voorstelling Death Row wordt daar nog een extra sausje chaos aan toegevoegd. (meer…)
In zijn woonplaats Amsterdam is acteur en regisseur Gijs de Lange overleden. De Lange was lange tijd verbonden aan Toneelgroep Amsterdam, waar hij speelde in de voorstellingen van Gerardjan Rijnders en zich ontwikkelde als regisseur. Na zijn vertrek bij Toneelgroep Amsterdam regisseerde hij een buitengewoon brede variëteit aan producties, onder meer bij Orkater, Beumer & Drost, de Nationale Reisopera en diverse vrije producties. (meer…)
Ergens aan het begin, ze is nog jong, laat Suus haar onderbroek voor hem zakken, keer op keer op keer. Niet veel later, ergens halverwege, wil ze hem het liefst vermoorden. ‘Ik heb iemand nodig die mij aanraakt’, zegt ze daarvoor, terwijl ze kijkt naar die man tegenover haar – die stoïcijns aan zijn houten bureautje zit, stug doortikt op een typemachine waarvan je je sterk afvraagt of die er eigenlijk wel is. ‘Jij bent een schrijver, geen minnaar.’ (meer…)
‘Discordia speelt mooi’ is de uitdagend dubbelzinnige ondertitel van de voorstelling. Ze spelen een stuk dat Mooi heet. Maar wat is er hier wel of niet mooi? In de tekst van Gerardjan Rijnders is er sprake van een boek met plaatjes, maar dat is er nu niet te zien. (meer…)
Een novelle als De granaten armband (1911) kan eigenlijk alleen door een Russische literaire grootmeester geschreven zijn. De vertelwijze is nauwkeurig en soms ook weids van vele woorden, de ontwikkeling verloopt traag maar is desalniettemin tot op het laatste moment spannend, de liefde die erin beschreven wordt is groots en meeslepend, met fatale gevolgen, de setting is die van het societyleven. (meer…)
Witte vrouwen op leeftijd die zich een vakantie lang in Afrika of het Caribisch gebied door een mooie, jonge zwarte man laten verwennen. En dan weer terug naar de Vinexwoning in Nieuwegein. Die doorgaans tamelijk treurige verhalen kennen we wel, zoals in de film Paradies: Liebe van de Oostenrijkse regisseur Ulrich Seidl. (meer…)
