Murth Mossel woont om de hoek van theater De Meervaart in Amsterdam Nieuw-West. Zijn grotendeels Surinaamse achterban weet dat theater goed te vinden en dat geeft Mossel vleugels in zijn thuiswedstrijd. Vanaf de eerste seconde heeft hij de zaal onder controle en na de voorstelling vormt zich op het podium een rij om met de comedyheld op de foto te gaan, die daar zichtbaar van geniet.

Mossel is een crowdpleaser en het maakt hem niet zo veel uit of hij nou in een nette theaterzaal, de Rotterdamse megazaal Ahoy (met Caribbean Combo) of in de Amsterdamse comedyclub Toomler staat, hij krijgt het publiek aan de gang. Als er mensen zijn die hem nog nooit gezien hebben, dan hebben ze hem zeker weleens gehoord, want zijn uitbundige, warme stem is al bij een flinke serie tekenfilms en reclames (‘It’s the dough!’) ingezet.

Verwacht bij Mossel geen stof tot nadenken. Als je om de inhoud naar het theater gaat, dan ben je bij Mossel aan het verkeerde adres. Hij levert in Zilver met een beetje goud stand-upamusement en dat doet hij verrekt goed. Op een schitterend stuk na, waarin hij gehakt maakt van de geforceerde inclusiviteits- en diversiteitshype bij castingbureaus, heeft Mossel niet veel interessants te vertellen. Zijn meeste verhalen verwaaien na afloop direct in de wind.

Maar dat ene stuk waarin hij even van zijn vertrouwde amusementspad afstapt is dan ook wel meteen geweldig. Hij vertelt dat hij als zwarte acteur gevraagd werd om de hertog van Alva, de Spaanse tiran uit de 80-jarige oorlog, te spelen. Het is tenslotte al zo lang geleden, en dat personage mag volgens het productiebedrijf weleens opgefrist worden. Mossel zegt dat je dan net zo goed Hitler kan laten vertolken door een Koreaanse transgender in een rolstoel.

De comedian leunt in zijn act wel heel erg sterk op niet al te diepzinnige seksgrappen. Als iemand uit het publiek met een luid ‘Nou, nou, nou!’ Mossel enigszins tot de orde wil roepen, rolt direct gevat uit zijn mond: ‘Dat is de laatste persoon die je bij een orgie wil.’

Het is niet helemaal duidelijk waarom de in Amsterdam geboren en getogen Mossel zoveel Engelse zinnen door zijn verhaal strooit. Maar dat zal zijn publiek een zorg wezen. Dat is gekomen voor een onbezorgde, vrolijke avond en laat zich door zo’n vleugje ijdelheid niet van de wijs brengen.

Foto: iArtPictures