Een magische zolder, wie wil dat nou niet? In Zi Za Zussen Zolder van Dansgezelschap LaMelis ontdekt het meisje Helena dat haar nieuwe zolder wel heel speciaal is. Drie paspoppen komen tot leven om met haar te spelen en te dansen. Toverfeeën, cheerleaders, bruiden en prinsessen, ze komen allemaal voorbij. Erg verrassend is Zi Za Zussen Zolder niet, maar wel een mooie ode aan de kinderlijke fantasie.

Met een zolder als die van Helena wil je ook niet meer naar beneden. We zien dozen die als blokken op elkaar gestapeld zijn, een poort, rekken vol jurken en een mooi kunstwerk van paspoptorso’s met kleurrijke bh’s. En dan zijn er de dansers zelf, aanvankelijk bevroren als paspoppen, die dezelfde groene jurk dragen als Helena. Ze zijn oudere, volwassen versies van het meisje. Zussen, zoals de titel doet vermoeden, maar voor de ouders ook een herinnering dat de kindertijd voorbij is voor je het weet.

Als Helena de drie danseressen (Helma Melis, Batja ten Kortenaar en Caroline Liefers) gevonden heeft, kan het spelen beginnen. Zoals dat gaat bij jonge kinderen, is een simpel rekwisiet genoeg om de fantasie te laten werken. De dozen worden tegen de poort geschoven, het meisje krijgt een kroontje op, en de danseressen lopen als hofdames van een prinses deftig door de kasteelpoort. Een zwabber komt tevoorschijn, en de hofdames veranderen in druk boenende schoonmaaksters. Er komen pompons tevoorschijn en natuurlijk volgt er een cheerleading-act.

Dan neemt Helena zelf het voortouw. Ze playbackt de YouTube-hit ‘Die Verdomde Buurman’, terwijl Melis, ten Kortenaar en Liefers als trouwe fans aan haar lippen hangen. Naast prinsessen en zangeressen hoort een bruid natuurlijk ook in het repertoire van spelende meisjes. Het mooiste tafereel vindt plaats tegen het einde, wanneer het meisje in bruidskleding plechtig naar voren loopt, terwijl haar zussen haar bestrooien met plastic balletjes.

En zo gaat Zi Za Zussen Zolder een klein uurtje door. Zonder duidelijke verhaallijn wordt het stuk na verloop van tijd iets te voorspelbaar. Je weet dat er nieuwe muziek wordt ingezet, een nieuw kostuum of rekwisiet een entree maakt, en daar een nieuw spelletje van wordt gemaakt. Dat de voorstelling toch niet gaat vervelen, is met name te danken aan Helma Melis, die met aanstekelijke energie met het publiek speelt.

Tegen het einde mogen we zelf – vanuit onze comfortabele stoelen, weliswaar – nog een beetje meedoen. Melis leert ons de bewegingen van een dans aan, en voor we het weten pakken we onze hoofden vast en schudden de handen van de buurman. Zo dansen we uiteindelijk allemaal een beetje op de zolder van LaMelis.

Foto: Joost van Dijk