Aftellen tot nul; en dan gaat er iets verschrikkelijks gebeuren. In Nanine Linnings dansvoorstelling Zero vergaat de wereld en wordt het paradijs herschapen. Zoals altijd brengt Linning een combinatie van zeer fysieke dans, licht- en kostuumontwerp, muziek en video, die uitstekend in balans is. Een Gesamtkunstwerk. Alleen duren de losse delen van de choreografie hier en daar net te lang waardoor je wat vermoeid het theater uitkomt. Dan heb je echter wel een krachtige voorstelling achter de rug.

De opening is indrukwekkend als twee danseressen en vier dansers in zwarte haute couture van modeontwerpster Iris van Herpen, waarbij delen van de rok op de glanzende schilden van een tor lijken, met enorme maskers vragend het publiek in kijken. De dansers lopen buigend door hun knieën, in plié, achteruit terwijl zij ons nauwlettend in de gaten houden. Er gaat iets gebeuren, iets heel ergs. De zwaartekracht verdwijnt namelijk, er hangen zwarte menspoppen in de lucht, en de dierlijke types op aarde zullen van de planeet vallen. Dit concept wordt in de rest van de voorstelling grondig uitgewerkt.

In het tweede deel zien we alle tien de dansers samenkomen in strakke zwarte danspakken waarbij de armen bedekt zijn met scherfvormige kunststof ‘veren’. Zagen we eerst een aardse insectachtige creatie, deze vogelachtigen lijken weg te willen fladderen. Dit is helaas onmogelijk omdat ze aan lange elastieken vastzitten; het blijft bij een beetje springen. In het volgende deel worden drie dansers wel omhooggetrokken waarna ze tegen de achterwand lijken te plakken. Onderwijl verandert de videoprojectie achter hen en beginnen zij loopbewegingen te maken.

Na een ‘bak herrie’, de apocalyps blijkt een feit, is er in het finaledeel eindelijk ruimte voor liefde en tederheid. De zwarte kostuums zijn uit en in huidkleurig ondergoed koesteren de dansers elkaar. Zij komen tot gebeeldhouwde poses waarbij ze elegant op elkaar klimmen en vervolgens wegglijden. De dansers kunnen hier laten zien hoe hecht zij als groep zijn – er zijn geen solisten – en hoe goed zij getraind zijn. De muziek van Ralph Vaughan Williams voegt nog een weldadige verstilling toe; paradijselijk.

Knap hoe de Hollandse Nanine Linning (1977), die met haar Duitse dansgezelschap uit Heidelberg in de Amsterdamse Stadsschouwburg is neergestreken voor de Nederlandse première van Zero, ons hiermee opnieuw haar vakmanschap laat zien. Toen zij als choreografiestudent in Rotterdam zat, bracht zij al diverse kunstdisciplines bijeen, en dat doet ze nu in Duitsland nog steeds.

Foto: Kalle Kuikkaniemi