Wat doe je als je programma door een vooraanstaand recensent beoordeeld wordt met één ster? Dan ben je drie dagen van slag en gaat dan moedig voorwaarts. Immers: een Borgers laat zich niet kisten. Het leven is maakbaar. Toch?

Carolien Borgers schetst in opvolger Zeker weten een jeugd vervuld van dit maakbaarheidsideaal. Alles is een keuze en je hebt het allemaal zelf in de hand. Maar hoe zit het dan als je vriend de relatie uitmaakt? Of als je vader kanker blijkt te hebben?

Borgers toont zich in haar vierde programma een breed begaafd cabaretier. Ontspannen staat ze op het podium, zonder zichtbare premièrespanning, en vertelt gecontroleerd en zichtbaar genietend. Ze wisselt komische stukken af met ontroerende verhalen. En we zien ook nog een meer vileine kant als ze het heeft over hoe dik haar gitarist vroeger was. En Borgers kan zingen.

Haar liedjes zijn geen standaard kleinkunst- of popliedjes. Qua muzikale opbouw en melodie zijn ze origineel en ze liggen niet makkelijk in het gehoor. De teksten zijn niet altijd even sterk en ze leunen iets te veel op herhalingen. Maar een aantal keer werkt dat wel versterkend, zoals in het a capella gezongen nummer. Haar in de hoogte soms fragiele stem maakt de pijn invoelbaar die ze ondervond toen haar relatie uit ging.

Het programma is een vakkundig in elkaar gezet geheel. De teksten, de grappen, de liedjes, het decor: alles staat ten dienste van het verhaal. En er zitten regelmatig callbacks in verwerkt die het geheel nog meer  doen aanvoelen als een eenheid. ‘Show, don’t tell‘ is een adagium dat niet altijd in het cabaret gebruikt wordt. Maar vertellen dat het leven niet maakbaar is zou naast plat of moralistisch ook een weinig theatrale keuze zijn. Borgers laat zien dat er voor sommige situaties geen praktische oplossing is.

Het programma is geen gelijkmatige afwisseling van liedjes en stukken tekst. Maar dat betekent niet dat het niet evenwichtig is. Waar het eerste deel het gecontroleerde, rationele en relativerende gedeelte van Borgers vertegenwoordigt, wordt naarmate het programma vordert het machteloze en emotionele gedeelte zichtbaar. Maar na een krampachtige poging het maakbaarheidsideaal voor zich te laten werken, geeft zelfs een deel van het decor het op. Wat volgt is een ontroerend verhaal over haar vader bij wie kanker geconstateerd wordt. Het zit vol pakkende beelden en is prettig doorspekt met verlichtende grappen.

Borgers neemt met dit programma revanche. Ze toont zich veelzijdig en origineel en gaat een actueel thema aan. Ze heeft geen oplossing. Dat niet. Maar daarin schuilt, zoals bij meer cabaretiers van haar generatie, haar maatschappelijke engagement.

Foto: Gerben Bakker