Wat zouden we zijn in een wereld zonder tijd? Zonder begin en einde? Zonder structuur, zonder ritme en maat? De jongens van More Dogs zullen dat alles eens onder de loupe nemen voor ons. Loopt tijd nu lineair, of blokt ze vierkant of draait ze rond? Op het Theater-aan-Zee-festival in Oostende brachten de jonge muzikale theatermakers een speciale festivaleditie van hun nieuwste productie, waarin ze dollen met tijd en lichaam, met klanken en chronometers.

Het Vlaamse collectief More Dogs heeft bij Orkater/De Nieuwkomers de kans gekregen om een productie te maken rond de vraag wat er gebeurt als de tijd wegvalt? Het groepje jongens studeerde samen drama aan het conservatorium van Antwerpen. Afzonderlijk bewegen ze zich in het Belgische theater- en muzieklandschap, en af en toe doen ze dingen samen, zoals nu. Met Kluster ontvingen ze twee jaar geleden in Oostende de Mu-zee-um-prijs van de jongerenjury en de Best international performance award op het Fringe-festival in Amsterdam.

Ik weet niet op welk gezicht ik welke naam moet plakken, maar Viktor De Greef, Gode Kempen, Robin Keyaert, Julien Neirynck en Elias Vandenbroucke acteren en musiceren allen samen met veel spelplezier, met aanstekelijk enthousiasme en met heerlijk jongensachtige branie. In het begin staan ze individueel in een flits belicht, en drukken ze op een toets. Ze staan naast elkaar, de ene met wat meer glimlach dan de andere, de afzonderlijke klanken groeien dan langzaam uit tot een heuse samengesmolten compositie.

Wat later zingen ze een langgerekt a-capella-lied met als enig woord Tijd. Want dat zullen ze eens onderzoeken. Met de chronometer in aanslag. In één minuut een levensverhaal vertellen, in één minuut dansen, sterven in twee minuten, de onstaansgeschiedenis van de aarde vertellen en verbeelden in 20 seconden, een verrassende publieksparticipatie in 51 seconden, enzovoorts.

Vanuit bevreemdende en vaak totaal dwaze invalshoeken benaderen ze het aspect tijd. Een eeuw na dada is het tof om mee te maken hoe een groep jongens dadaïstisch aan de slag gaat. De homo ludens in vol ornaat. In zes minuten weten ze spectaculair rondjes te lopen als paarden in draf. Ze leggen al dan niet simultaan sprekend in koor en met heel veel toets- en slagwerk de menselijke ordening uit in dagen, maanden, seizoenen, jaren.

More Dogs doorbreekt lekker chaotisch tijd- en theatercodes. In een strakke structuur. Heel zorgvuldig moet het lichtplan uitgedokterd zijn, moeten de klanken op elkaar afgestemd zijn. Orde en wanorde vloeien in elkaar over, pseudo-nonchalance en strak ritmische declamatie vervlechten met elkaar in een grappig spel. We mogen als publiek blij zijn dat deze Vlaamse jongens een kans kregen bij het Nederlandse Orkater om zo te mogen dollen met tijd, met spel, met codes en clichés.

Wat wij in Oostende zagen was een voorproefje dat heel veel belooft. Hopelijk gaan ze bepaalde scènes niet uitmelken, houden ze zich aan de raad van Goethe dat zich in de beperking de meester toont, schaven ze nog wat bij, polijsten ze echter niet te veel. Vanaf januari bestormen ze in Nederland het publiek.