Chantal van Heeswijk is illustrator, ontwerper, performer, theatermaker en – in deze voorstelling – vooral schrijfster. In spitsvondige taalconstructies, onverwachte poëzie en creatieve vondsten blinkt de Woorden van papier echt uit.

In deze collagevoorstelling draagt ze een aantal zelfgeschreven ‘schrijfsels’ voor: verhalen en gedichten wisselen elkaar af – in een gezellig, rommelig decor dat doet denken aan een atelier van een kunstenaar. Dat lijkt de voorstelling ook te representeren: een tussenfase, een presentatie van werk dat ze op dit moment heeft, maar dat nog niet is bijgeschaafd of aan elkaar is verbonden.

Want een rode lijn of overkoepelende dramaturgie kent de voorstelling niet. Is dat erg? Iets meer structuur zou wellicht kunnen leiden tot een wat meer beklijvende kijkervaring. Van Heeswijk lijkt nu vooral schuil te gaan achter haar taal – terwijl ze ook nieuwsgierig maakt naar wie ze nu eigenlijk zelf is. Daar kom je in Woorden van papier niet achter.

De vele handelingen – fietsen, kleien, filmen – die haar proza en poëzie ondersteunen leiden eerder van de tekst af, dan dat ze een laag toevoegen. Daardoor vervliegt er veel. Had Van Heeswijk meer vertrouwd op de kracht die uitgaat van haar teksten, en daar geen performance bovenop geplakt – kortom, had ze de taal van alle ruis ontdaan – dan waren de verschillende teksten waarschijnlijk nog meer binnen gekomen.

Maar voor de twintig minuten die deze montage duren is er met name voor de taalliefhebbers een hoop te beleven. ’s Middags speelt Van Heeswijk, vanwege een overvloed aan materiaal, een andere voorstelling: dezelfde opzet, andere teksten. Dat lijkt haar wel te typeren. Een volgende stap zou wellicht zijn om een strengere selectie van haar werk te hanteren, om zodoende, behalve een aantal kleine verhalen, ook een groter verhaal uit te dragen.