Als ik die kant op ga … Met die woorden, aangevuld met een uitgestrekte wijzende vinger, beschrijft Cláudia Dias in Willingness to will de richtingen waar ze heen zou kunnen. Een mooie solo over het bepalen van een positie in Europa, de wereld, de aarde en het universum. Om uiteindelijk te kiezen voor het hier-en-nu.

Cláudia Dias is geboren in 1972 in Lissabon. Ze genoot haar dansopleiding in Portugal en werkt als choreograaf en danser bij verschillende groepen en dansmakers in Portugal en Europa. Ze maakte eerder de voorstellingen One woman show, Visita guiada (A guided tour), Das coisas nascem coisas (Out of things things are born) en de performance/ installatie 23+1. Haar meeste recente voorstellingWillingness to will (2011)maakt dit jaar deel uit van het internationale festival De Keuze in de Rotterdamse Schouwburg.

Dias vertelt haar verhaal met een heldere tekst in een eenvoudige theatrale setting, met een vleugje humor en een vleugje poëzie. Op de vloer ligt een rechthoekige zandbak over de diagonaal in een verder kale theaterzaal. Als een eiland in de wereld. Bij het begin van de voorstelling stapt Dias aan een uiteinde het zand in en wijst met haar vinger recht vooruit. Als ze die kant op gaat, vertelt ze, volgt een tocht door Europa, waar buitenlanders een oprotpremie krijgen en waar Angela Merkel zegt dat Duitsers harder werken dan Portugezen.

Ze zet een paar stappen verder de zandbak in, wijst nu richting publiek en beschrijft de wereld in de richting van Latijns-Amerika, aan de andere kant van de oceaan, waar ze haar taal spreken, waar haar schoonmaakster vandaan komt. Maar het is net zo goed een doodlopende weg. Ook de richtingen naar beneden of naar boven bieden geen toekomst. Naar beneden, voorbij beton, leidingen en aardlagen is geen parallele wereld of een nieuw leven te vinden, maar alleen dode materialen als ijzer en kool. Ga je langs de wolken en door de sferen, dan vind je God, maar hij heeft evenmin antwoorden op je vragen.

Ondertussen tikt de tijd door. Als ze blijft, wordt ze elk jaar een jaartje ouder. Op die manier voegt Dias een tijdelijke dimensie toe aan de ruimtelijke dimensie van haar verhaal. Uiteindelijk rest haar niets anders dan terug te keren naar het beginpunt, het hier-en-nu, terwijl ze haar sporen in het zand uitwist. Een bewuste keuze die niet voort komt uit moedeloosheid en uitzichtloosheid, maar uit een vastberaden hoop om te blijven. Omdat er zoveel valt te doen en te verdedigen.

Cláudia Dias weet in Willingness to will een grootse thematiek over het bepalen van je positie in een Europese context te plaatsen. Tegelijkertijd blijft de performance helder en oprecht, waardoor het persoonlijke verhaal overeind blijft staan en herkenbaar is.