Het circus viert dit jaar haar 250ste verjaardag; in 1768 introduceerde Philip Astley zijn paardenacts, waarmee hij de basis voor het huidige circus(theater) legde. Als eerbetoon aan dit bijzondere jubileum opent het Wereldkerstcircus met een mooie ode aan Astley.

Er is sowieso een grote rol voor paarden weggelegd in de jaarlijkse circusvoorstelling in Carré. Oscar Carré, wiens portret (mét paard) groot uitgelicht aan de muur hangt, was tenslotte ook een uitgesproken paardenliefhebber. Er is ditmaal een indrukwekkend kozakkennummer onder leiding van Violetta Alexandrova-Serzh, en Maycol Errani brengt een mooie hommage aan circusdirecteur Karel Strassburger, die het Friese paard in de piste introduceerde.

Uit allerlei hoeken van de wereld programmeerde Stardust een technisch kwalitatief programma waarbij veel facetten van het circustheater voorbijkomen. De veertien acrobaten van de groep Modelling uit Shanghai – winnaar van de Gouden Clown 2018 – brengen een technisch knappe maar weinig verrassende act – typerend voor deze editie van het Wereldkerstcircus, dat kwalitatief in orde is maar geen echte hoogtepunten kent.

Acts die je bijblijven zijn vooral de meer sobere nummers. Mooi ingetogen is de prachtige acrobatenact van het Russische duo Secrets, meters boven de piste op de ring. Ook Li Wei valt op met een spannende koorddansact. De meeste ‘oooohs’ en ‘aaaahs’ ontsnapten de toeschouwers tijdens de vrolijk-schattige hondenact (inclusief polonaise) van Wolfgang Lauenburger.

Debuterend spreekstalmeester Fred Butter lijkt zijn draai in en rondom de piste nog niet helemaal gevonden te hebben. Haperend in zijn introducties, en houterig in zijn interactie met de Canadese clown Mooky Cornish valt zijn rol nog niet helemaal op zijn plek.

Mooky’s clownsact ­is sowieso een moeizaam nummer binnen het programma. Haar act gaat gepaard met dermate stroeve publieksinteractie, dat ze vervolgens in spel lijkt te willen overcompenseren. Resultaat is een platgeslagen nummer dat tergend lang duurt en uiteindelijk geen twist of pointe heeft. Ook de andere clownsacts vallen tegen: de nummers van het trio Equivokee hangen van nietszeggendheden, voorspelbaarheid en stroperige publieksinteractie aan elkaar, en de act met de ‘mechanische pop’ van de gebroeders Taquin duurt ook al snel te lang.

Clown Mooky is overigens de eerste vrouwelijke clown binnen het programma van het Wereldkerstcircus – een jaarlijkse Carré-traditie die toch al sinds 1984 nieuw leven is ingeblazen. Ook in de kozakkenact van Violetta Alexandrova-Serzh is het aantal vrouwen dit jaar opmerkelijk hoog (drie tegenover evenzoveel mannen). Het gaat zacht gezegd wat traag, maar er is hier een ontwikkeling gaande. Het circus groeit na 250 jaar nog rustig door.

Foto: Katja Stuppia