Geef Wende Snijders een vinger en ze neemt gretig een hele hand. Dan wordt ‘haar’ avondje Carré een kennismakingssafari over paden niet nog niet zijn platgetreden, langs hoekjes met verrassende invallen, door stiltegebieden waarin slechts gefluisterd wordt en langs mensen die om liefde en aandacht schreeuwen.

Als ‘huiskunstenaar’ van het Amsterdamse theater kreeg ze de gelegenheid haar eigen festivalletje samen te stellen. ‘Het was alsof je een kind vraagt of het een avond Willy Wonka wil zijn, de directeur in Sjakies chocoladefabriek’, zegt ze zelf, aan het begin van de lange avond. Wendes kaleidoscoop biedt donderdagavond dus ook een kijkje in haar eigen rijke hoofd dat voortdurend wordt geprikkeld door nieuwe muzikanten, dj’s, dichters, dansers, (opera)zangers, ontwerpers en theatermakers. Ze staan bijna symbool voor haar eigen drang naar vernieuwing. Theatermaker Wende Snijders blijft niet hangen in succesformules, neemt risico’s en daagt zichzelf steeds creatief uit.

Een ‘recensie’ over deze eenmalige grabbelton is dus een beetje onzinnig. Je kunt hoogstens van mening zijn dat smaak en passie van een theatermaker als Snijders, dichtbij die van jou staan. Of niet. So what? Het leuke van een grabbelton is dat het een grabbelton is. Waaruit een grote verscheidenheid tevoorschijn komt. Het geestige straatorkest Die verdammte Spielerei uit Gent maakt van de vloer een muzikaal circustheater, Ludowic, een dj, laat met diepe bastonen alle organen in je lijf resoneren. Steef de Jong betovert met zijn ‘kartonnen’ eenmansoperette Orpheo, de Paceshifters uit Wijhe razen langs, Jeangu Macrooy brengt rust met een ingetogen lied, Wende zelf put uit ouder en nieuw repertoire. Bariton Martin Mhkize en Joost Prinsen duiken als vreemde eenden vrolijk in de bijt en de Rotterdamse stadsdichter Derek Otte geeft een minilezing over het vieren van verscheidenheid en het omhelzen van de verschillen. En dat is nu precies wat Snijders met deze avond beoogt.

Alles bestaat zo’n avond naast elkaar en loopt door elkaar heen. Als het – zoals in de meeste gevallen voor de vijftienhonderd aanwezigen – geheel onbekend en nieuw is, kan het nieuwsgierig maken naar meer. Blaudzun, min of meer de ‘bekendste’ gast van Snijders, heeft een dergelijke sneak preview niet meer nodig. Maar dan ineens is daar Luwten, de kersverse groep rond singer-songwriter Tessa Douwstra, die met bijna minimal music de maximale aandacht naar zich toe trekt. Luid, stuwend, maar tegelijk bewerende muziek die ruimte laat je gedachten even op orde te brengen.

En uit België komen Dez Mona, een parel die bij ons nodig eens moet worden opgepoetst, en Sylvie Kreusch, het nieuwste pop-fenomeen bij onze zuiderburen. Fascinerende performer die in expressiviteit en passie een zus van de gastvrouw van de avond kan zijn. Conclusie van de avond: je komt rijker de zaal uit dan je erin ging.

Foto: R. de Puy