Een bont spektakel dat op onverwachte momenten ineens ontroert, schuurt of poëtisch wordt. In Welcome to the Ashton Brothers word je in sneltreinvaart meegenomen van act naar act, maar juist in de momenten van verstilling overstijgen de scènes zichzelf.

Na het vertrek van Pepijn Gunneweg gaan Joost Spijkers, Friso van Vemde en Pim Muda onversaagd door, voor de gelegenheid aangevuld met goochelkampioen Niek Takens, jongleur Nigel Voets en een droogkomische Bas Hoeflaak (Droog Brood) – die als toneelknecht vermoeide blikken naar het publiek stuurt en steeds minder subtiel in de volgspot wil komen te staan.

Er komen spectaculaire acts voorbij – de spelers vliegen bij vlagen letterlijk over de hoofden van het publiek in de zaal. Maar meer nog dan dat tilt het kleine, subtiele spel deze voorstelling naar een hoger plan. Bij de Ashton Brothers staat een stunt of een act nooit op zichzelf, maar is het steeds ingebed in een dramatische context. Er zijn onderlinge verhoudingen: jaloezie, opschepperij of gêne. Aan herkenning is zogezegd geen gebrek.

Dat levert regelmatig hilarische beelden en momenten op. Bijvoorbeeld als een invalide man met rolstoel en al in de trapeze klimt, om niet onder te doen voor de ander. Of de slinkse toneelknecht die alles op alles zet zijn moment of fame te pakken – al moet dat een ordinaire ruzie opleveren. In poëzie wint misschien nog wel de weinig flatteuze man met motorhelm en tutu – die bloedserieus een klassieke dansetude uitvoert. En dat bovendien verdraaid goed doet. De teleurstelling in zijn ogen als hij halverwege ruw verstoord wordt is bijna tastbaar.

Welcome to the Ashton Brothers is een traktatie ijzersterke acts – die verder geen duidelijke overkoepelende lijn of thematiek kent. Dan zit er in de anderhalf uur dat het programma duurt wel ergens een moment dat je even afdwaalt. Maar dan vliegt er wel weer iemand door de lucht om je bij de les te houden, of staat er ineens een skelet met laarzen gepassioneerd een aria te zingen. Bij de Ashton Brothers is de dood vol passie, net zoals een rolstoel ze niet tegen zal houden om een metershoge trapeze in te klimmen.

Tegenstrijdigheden zijn geen belemmering, integendeel – en dat maakt deze hilarische avond ook bevrijdend.

Foto: Tim Klaasse