‘Moet ik hier dan ook álles zelf doen?!’, roept de zwaarlijvige moeder van Donnie, Eppie en hun ‘zussie’ vanuit haar luie leunstoel. De muziektheatervoorstelling Wat vreet er aan Donnie Druif gaat over armoede in een eenoudergezin. Losjes gebaseerd op de film What’s eating Gilbert Grape brengt het verhaal een thema over het voetlicht dat voor veel kinderen helaas actueel is.

De film uit 1993 speelde zich af in een klein stadje in Iowa in de VS, met Johnny Depp en Leonardo DiCaprio als de twee broers, waarvan de ene verstandelijk gehandicapt is. In de voorstelling zeggen broer (Jip Bartels) en zus (Isha Ferdinandus) dat Eppie (Korneel DeFranck) een ‘geestelijke uitdaging’ heeft. Hij draagt een Superman-pak, is bijna jarig en wil al een week lang niet in bad.

Het verhaal gaat over armoede in een nogal disfunctioneel gezin. Vader is ooit verdronken en moeder (Jeannine La Rose) is het gemis niet te boven gekomen. Ze komt letterlijk haar stoel niet meer uit, drinkt cola en eet zich vol met chips. Ze commandeert haar zoon en dochter, en maakt ze verantwoordelijk voor taken die ze zelf zou moeten uitvoeren. De vrouw loopt over van zelfmedelijden en alleen haar gehandicapte zoon sluit ze in haar hart als lieveling. Terwijl haar andere twee kinderen de lasten op hun schouders nemen en elkaar de schuld geven als er iets misloopt. Die treurige dynamiek in het gezin komt scherp over het voetlicht.

In schril contrast met hun moeder rennen de drie acteurs – met een dubbelrol van Isha Ferdinandus die ook de dochter van de bandleden speelt – in ADHD-tempo over het toneel. Donnie in zijn knalgele trainingspak is pizzakoerier en zorgt voor Eppie die nooit naar hem luistert. Hun ‘verwende zus’ bereidt het verjaardagsfeest voor, met veel taart en glitter en probeert moeder tevergeefs in een goudkleurige jurk te hijsen. De acteurs zingen en spelen hun rollen geloofwaardig en gooien er zó veel energie in dat we als publiek voelen hoe overspannen hun personages zijn.

Het is jammer dat de realistische en musicalachtige speelstijl een beetje haaks staat op de poëtische muziek van het Marmoucha Orchestra. De muzikanten kleuren de gevoelslaag al zó mooi in dat de expliciete emoties van de acteurs de rozen soms te rood kleuren. De drie musici op ud, viool en piano zitten aan de zijkant van het toneel, maar bewegen zich ook door de scènes heen. Op cruciale momenten komen ze er even bijzitten met hun instrument om de emoties muzikaal kracht bij te zetten. Als moeder weer eens luid zingend haar beklag doet, strijkt de violist vol vuur met haar mee. Het virtuoze spel en de Noord-Afrikaanse en Midden-Oosterse muziek geven de voorstelling een rijke sfeer.

Met grijzige steenblokken doet het filmische toneelbeeld denken aan een huis in een desolate dorpsstraat. Op een verhoging in het midden staat de ouderwetse badkuip – waar Eppie dus niét in wil – en aan de rechterkant zit moeder als het ware vastgekleefd in haar stoel. Als het verhaal door een bijna-ongeluk in het bad in een stroomversnelling raakt, komt zij eindelijk in beweging en wordt het tóch feest in het dorp.

Foto: Bart Grietens