Het zijn de moeilijkste dansvoorstellingen om te recenseren. Dansvoorstellingen met nobele doelstellingen en verheven idealen, met het hart op de juiste plaats, maar waarbij het eindresultaat toch – of juist daardoor – tegenvalt. Neem Abou Lagraa, die in El Djoudour (te zien tijdens Holland Festival 2013) voor het eerst Algerijnse mannen en vrouwen samen liet dansen, maar toch ook bleef steken in platitudes. Het was geen slechte voorstelling, maar er had meer ingezeten.

War & peace, from Dakar to Amsterdam is daar helaas ook een voorbeeld van. War & peace is een uitwisseling tussen drie westerse hiphoppers van Don’t Hit Mama en vier Afrikaanse dansers van l’École des Sables in Senegal. Maar juist van die uitwisseling zie je niet heel veel terug. Toegegeven, de dansers staan samen op hetzelfde podium, er wordt in verschillende formaties en soms zelfs met de hele groep samen gedanst, maar uiteindelijk doen ze toch voornamelijk hun eigen ding. De bewegingen worden nagedaan, maar niet eigengemaakt, zoals je vlak voor de vakantie een handvol cruciale slagzinnen (‘Twee bier, alstublieft’) fonetisch uit het hoofd leert, zonder echt te begrijpen wat je zegt.

Zonde, want er wordt door de dansers knetterhard en vol enthousiasme gewerkt. Iets meer structuur had wellicht geholpen. Nu kabbelt de voorstelling van het ene naar het andere dansmoment, zonder dat duidelijk wordt wat er mee gezegd wil worden. Het enige moment dat de boodschap er wel is, ligt het er ironisch genoeg juist te dik bovenop. Danseres Fabia Witkamp die, geïnspireerd door een beroemde graffiti tekening, een kartonnen bordje ophoudt met de tekst ‘Keep your coins, I want change’; vier dansers die met luchtmitrailleurs op het publiek schieten; flarden van tekst over de problemen die de vier dansers ondervonden toen ze in Nederland een werkvergunning aanvroegen.

Stuk voor stuk legitieme punten, die allemaal wel al eerder en beter zijn gemaakt. War & peace heeft potentie, al blijft veel (nog) ongerealiseerd.

Foto: Jean van Lingen