De Toneelmakerij maakt elk jaar met een groep middelbare scholieren een voorstelling, die gaat over hun eigen ervaringen, angsten en fantasieën. Ditmaal werkten Jorieke Abbing en Roeland Hofman met dertien jongeren (ik telde er op de première trouwens maar twaalf) aan het thema ongemak. Improviseren, vertellen, zingen en dansen over gêne, narigheid, schaamte, last, vieze doekjes en natte onderbroeken.

De resultaten van de improvisaties werden door de twee begeleiders op een aanstekelijke manier opgeschreven en het levert een aangename, losse en frisse voorstelling op, waarin die dertien (of twaalf) jonge mensen schijnbaar over hun intiemste problemen vertellen. Helemaal gênant wordt het toch niet, omdat er ook af en toe afstand van wordt genomen en omdat vaak de ongemakkelijkste verhalen in de derde persoon worden verteld, soms door het hele gezelschap dat rondom het slachtoffer commentaren geeft op zijn of haar lastige belevenissen.

Zo is er het verhaal van het meisje dat voor het eerst een feestje geeft dat geheel en al mislukt omdat zij zelf tijdens dat feestje de hele tijd op de wc zit. Het zijn – ook voor volwassenen van nu – herkenbare belevenissen, soms wat uitvergroot, zoals de geëxalteerde loftuitingen van de moeders, misschien wel het gênantste wat er voor jonge mensen bestaat. Of het verhaaltje van de jongen die eindelijk eens zal zoenen, nog wel met het mooiste meisje van de klas en dat op een zitkussen in de Applestore op het Amsterdamse Leidseplein. Er komt natuurlijk niets van terecht, hij staat er hulpeloos bij met zijn tong uit zijn mond en maakt dat hij wegkomt, en als hij weg is laat het meisje even met een beweging van haar tong zien hoe sexy het allemaal hàd kunnen zijn.

De scènes worden begeleid door fraaie visuals, zeg maar video’s, van kunstenares Caroline van Pagée, waarin we etenswaren zien die bederven of waarin roze wormen krioelen. Misschien om een gevoel te geven van het verlopen van de tijd, ook voor deze piepjonge mensen. Mijn kleindochters vonden die erg mooi. Zij herkenden ook veel in het stuk, maar vonden ook dat de spelers zich soms verscholen achter karikaturen.

Onzekere jonge mensen zijn van alle eeuwen. Het is extra leuk om onzekere jonge mensen van nu onzekere jonge mensen van nu te zien spelen. Het enige nadeel is dat zo’n voorstelling vanzelfsprekend uit allerlei aaneengeregen, vaak humoristische, soms aandoenlijke scènes bestaat en er niet zo snel een lijn in te ontdekken valt. Wel is het ook een stevige aanrader voor casting directors.

Foto: Sanne Peper