De voorpret start al enkele dagen voor de online voorstelling als er in de brievenbus een handgeschreven briefje verschijnt. Het is getekend door Abir en Yodit, die mij uitnodigen hen op de tijd van de voorstelling te bellen voor een koffieceremonie. De brief bevat ook een klein zakje koffie en een wierookstokje, dat ik tijdens de voorstelling thuis kan aansteken.

In het briefje staat eveneens een ingewikkelde link, die mij (nadat ik deze drie keer opnieuw getyped heb) naar een video leidt waarin twee vrouwen in het Arabisch uitleggen hoe een koffieceremonie in zijn werk gaat en hoe de koffie het best bereid kan worden. Enigszins gespannen bel ik op de aangegeven tijd het whatsappnummer, onzeker over wat mij te wachten staat…

Ik zit klaar in mijn woonkamer, op mijn vloerkleed met de aangestoken wierook en de koffie naast mij. Via whatsapp videobellen krijg ik Abir Omer en Yodit Akbalat aan de lijn, die samen op de vloer van een appartement in Duitsland zitten. Er volgt een korte persoonlijke kennismaking. Omer vertaalt de woorden van Akbalat uit het Arabisch naar het Engels en vraagt mij of ik een video wil zien met het levensverhaal van Akbalat. De video krijg ik van Spring Festival toegestuurd en kan ik rustig kijken voordat ik Omer en Akbalat weer terug moet bellen.

Wanaset Yodit is geregisseerd door de Egyptische Laila Soliman, die mensen wil helpen hun traumatische ervaringen te verwerken door middel van theater. De regisseur zoekt in haar werk naar veranderingen in het huidige sociaal-politieke klimaat en illustreert die aan de hand van gezamenlijke herinneringen en persoonlijke verhalen. Ook in Wanaset Yodit heeft het persoonlijke verhaal van de Soedanese vluchtelingen Omer en Akbalat een politieke ondertoon.

De voorstelling was in eerste instantie opgezet als een intieme live koffieceremonie, maar moet door de huidige maatregelen online plaatsvinden. Dus delen de vriendinnen hun verhaal via een persoonlijk videogesprek.

In de toegezonden video komt Akbalat in beeld en begint haar verhaal met een boodschap van haar oma, die haar altijd vertelde dat ze voor zichzelf moest leven. Kort daarop wordt het scherm zwart en luisteren we slechts naar haar stem, theelepeltjes die in koffie roeren, en af en toe het gelach van Omer op de achtergrond.

In het Arabisch vertelt Akbalat over hoe zij met haar gezin van Soedan naar Duitsland is gevlucht, via gevaarlijke wegen en over zee. Nadat zij zichzelf moest verloochenen door te doen alsof zij moslima was, terwijl zij onder haar kleren een kruisje droeg, werden ze bij de Italiaanse kust van hun bootje gered. Eerst de kinderen, toen de zwangere vrouwen waartoe ook zij behoorde, toen de rest van de vrouwen, en als allerlaatste haar man Ahmed.

Met humor vertelt Akbalat hoe zij zoveel pasta at dat ze meteen moest overgeven en alle kleren van haar man onderspuugde, waardoor deze bijna naakt aan land ging in Italië. Ondanks de zware ondertoon, brengt Akbalat haar verhaal met ironie en het gelach van Omer op de achtergrond werkt aanstekelijk. Het is een verhaal zoals te zien is in de nieuwsbeelden, maar Omer en Akbalat geven het in Wanaset Yodit een persoonlijk gezicht.

Als ik Omer en Akbalat na het zien van de video terugbel en zij mij hebben gevraagd naar mijn impressie van de voorstelling, wil Akbalat nog mijn toekomst voorspellen. Terwijl de vriendinnen lachend naast elkaar hun koffie drinken, gooit ze enkele malen met steentjes en vertelt mij enkele (ietwat algemene) dingen over wat de toekomst voor mij in petto zou hebben.

Het feit dat zij het gesprek slechts met één bezoeker per keer voeren, maakt het heel persoonlijk en intiem. Het voelt inderdaad even alsof wij in dezelfde kamer een kopje Arabische koffie drinken. Abrupt wordt het gesprek echter op de eindtijd van de voorstelling afgerond, wat tenietdoet aan het gevoel om een gast in hun woonkamer te zijn. De vriendinnen hebben nog meer koffies te drinken met de gast van de volgende voorstelling.

Spring Screenshot: Ahmed Al Saaty