Marilyn Monroe is populair in het theater. Twee jaar geleden speelden drie vrouwen Marilyn bij Matzer Theaterproducties, eerder dit seizoen stuwde Karina Smulders bij Toneelgroep Amsterdam de voorstelling Na de zondeval naar grote hoogte met haar rol als het op Marilyn gebaseerde personage Maggie. En nu is er een opera, Waiting for Miss Monroe, een nieuw werk van componist Robin de Raaff op libretto van Janine Brogt.

Waiting for Miss Monroe toont in drie aktes drie anekdotes uit Marilyns leven. Eerst zien we een filmset, waar iedereen vol ongeduld staat te wachten op de ster, die liever foto’s maakt met een vriendin.  Vervolgens zijn we backstage vlak voor ze de president toezingt voor zijn verjaardag, en ten slotte zijn we in haar slaapkamer als ze sterft.

Het probleem is dat de voorstelling, geregisseerd Lotte de Beer, zo enorm braaf is. Alle scènes worden keurig geïllustreerd met een naturalistische filmset, kleedkamers en kantoren in sixties-stijl (inclusief het nieuwe post-Mad Men-cliché van de rokende zwangere vrouw). Soms stapt Monroe uit de situatie voor een bespiegeling en dat wordt dan met decor, licht, bevroren figuranten én muziek nog even extra duidelijk gemaakt.

Inhoudelijk wordt in het eerste bedrijf een aantal interessante lijnen uitgezet: Marilyns kinderwens, haar verhouding tot de media (ze houdt van fotocamera’s maar niet van film; ze spreekt met haar psychiater via ingesproken bandjes), haar verwantschap met Molly uit James Joyce’s Ulysses. Maar later zien we vooral veel clichés: Marilyn die door de mannen in haar leven (Joe DiMaggio, Clark Gable en de broers Kennedy) slechts als seksobject wordt gezien en Marilyn als de comateuze pillenverslindster.

Maar vooral de muziek valt tegen. De Raaff gebruikt invloeden van jazz en filmscores, maar verwerkt dat steeds tot een nogal generiek atonaal klanklandschap dat vooral hoog en hard is. Laura Aiken in de titelrol is daarentegen voortreffelijk, en is niet alleen zingend maar ook in uitstraling het middelpunt van de voorstelling. Voor het overige zijn de muzikale verwerkingen van I wanna be loved by you en Happy Birthday vooral gênant.

(foto: Hans van den Bogaard)