Compagnie Cecilia is een Vlaams theatergezelschap dat wordt geleid door Arne Sierens en Johan Heldenbergh, twee coryfeeën uit de Vlaamse theaterwereld. Sierens verdiende zijn sporen met Alain Platel (o.a. Bernadetje), Heldenbergh maakte enkele seizoenen terug grote indruk met The broken circle breakdown featuring the Cover-ups of Alabama, een maatschappelijke aanklacht gebed in country & western klassiekers, waarvan in oktober de filmversie uitkomt.   

Compagnie Cecilia is vaste gast van Theaterfestival Boulevard maar Heldenberghs nieuwe voorstelling Vorst-Forest ging tussendoor in premiére in de Bossche Verkadefabriek, waar het spijtig genoeg zijn enige Nederlandse opvoering beleefde.

Het zou natuurlijk niet meevallen om na het succes van The broken circle… een voorstelling te maken die aan de verwachtingen kon voldoen. Toch is Heldenbergh een heel eind gekomen. Door tegen de verwachting in geen voorstelling te maken gebaseerd op grote woorden en heftig spel, maar een voorstelling waarin vrijwel geen woord wordt gesproken en mimiek en beweging de belangrijkste ingrediënten vormen. Vergelijkbaar met Bambie, al heeft Heldenbergh nog nooit van Bambie gehoord of iets van deze groep gezien.

Het decor stelt een werkplaats voor, waarin tegen de achterwand zo’n typisch administratiekantoortje is gebouwd. Met een tl-lamp, allerlei rommel, en een poster van een pin-up. In de werkplaats verschijnt een trage figuur (Titus De Voogdt) die met kromme rug sloom de ene voet voor de andere zet. Hij krijgt bezoek van een vertegenwoordiger (Zouzou Ben Chikha) die hem iets probeert duidelijk te maken wat natuurlijk vergeefse moeite blijkt. Er verschijnt een meisje (Lotte Vandersteene) dat naar de aandacht van de kleine man lonkt en dan is daar Heldenbergh zelf. Hij is de vader van het meisje en heeft met de andere man gemeen dat zij een elektronische enkelband om hun been dragen.

Hiermee wordt de fantasie van de toeschouwer in een hogere versnelling gezet. Wie zijn deze mannen en waar bevinden zij zich? Zijn zij gevangenen? Zijn ze te werk gesteld in de gevangeniswerkplaats of lopen zij onder elektronische controle rond in de buitenwereld? In elk geval wordt duidelijk dat zij tot elkaar zijn veroordeeld. Zij omhelzen elkaar, delen elkaars eten maar gaan  elkaar even voortvarend te lijf en sluiten elkaar aan weerszijden van een witte verfstreep in de helft van de ruimte op. In die scènes ontpopt De Voogdt zich als een rasacrobaat die over en onder tafels glipt en tegen muren kan oplopen. Absurdistische scènes worden afgewisseld met melancholieke omhelzingen. De hinderlijke vertegenwoordiger wordt doodgeschopt maar komt even later als muzikant doodleuk uit het kantoortje gewandeld.

Aan het slot bindt Heldenbergh een motor om zijn middel, hij trekt De Voogdt op tot voor zijn borst en start de motor. Vanuit een enorme rookwolk zullen zij samen ten hemel varen. Het is de enige ontsnappingsmogelijkheid uit de treurigheid van dit ondermaanse.

(foto: Danny Willems)