In hun vierde cabaretprogramma als duo doen Remko Vrijdag en Martine Sandifort waar ze goed in zijn: sketches met absurde wendingen spelen, bevolkt door over-the-top personages. Waar dit in hun voorgaande shows nogal eens leidde tot een overschot aan meligheid, weten ze dat dit keer te voorkomen door de toevoeging van een sterke rode draad. Voorlopig voor altijd draait om het vastgelopen huwelijk van het artiestenkoppel Remko Vrijdag en Martine Sandifort, die zogenaamd niet alleen op het podium, maar ook privé een stel vormen.

In een strak decor, bestaande uit enkele spierwitte verschuifbare panelen, waarvan een voorzien van een keukenblok, zetten Vrijdag en Sandifort hun huiselijke ruzies overtuigend neer. Het gekibbel over de vraag wie ervoor verantwoordelijk is dat de thermostaat wéér niet is teruggedraaid, de goedbedoelde maar totaal verkeerd vallende feedback van Vrijdag op een improvisatiescène die Sandifort met hem wil oefenen. Het komt allemaal akelig herkenbaar voor en schurkt regelmatig zelfs tegen het clichématige aan, maar steeds weet het cabaretduo dan weer een harde schakel te maken naar een nieuwe, onverwachtse scène, en zo blijf je bij de les.

Die harde schakels vormen sowieso een handelsmerk van Vrijdag en Sandifort, die over een speltechnisch vernuft beschikken waar maar weinig van hun collega’s aan kunnen tippen. Van het ene op het andere moment verandert Sandifort van een naturel personage in een lompe idioot met groteske mimiek, en weer terug. Ook Vrijdag is een meester in het groteske spel, zoals bijvoorbeeld blijkt uit de scène waarin hij een heftruckchauffeur is die van zijn baas (Sandifort) een rijke selectie aan eten en drinken krijgt aangeboden – ‘Wil je misschien een colaatje? Sisi? Fanta? Seven-Up? Wijntje? Biertje? Blokje kaas?’ – waarbij Vrijdag op iedere suggestie reageert met een met verwrongen kop en nasale stem uitgesproken: ‘O, nou eh…’

Af en toe vliegen Vrijdag en Sandifort wel even uit de bocht met hun lompigheid, zoals bij de scène waarin bewegingsoefeningen worden gedaan die steevast in scheten eindigen, of die waarin Vrijdag als quizmaster een sekswerker uit Diemen ontvangt. In beide gevallen wordt de lach volledig gezocht in seks-, poep- en piesgrappen, waardoor het allemaal wel erg banaal wordt.

Maar hier tegenover staan minstens zoveel scènes waarin de lompheid niet alleen komisch, maar ook tragisch is. De rode draad van het vastgelopen huwelijk gaat vooral ook over het onvermogen van twee mensen om elkaar lief te hebben, terwijl ze dat eigenlijk wel heel graag zouden willen. Dat onvermogen komt in diverse sketches pijnlijk naar voren en geeft deze voorstelling iets bitterzoets.

In het slotlied komt die bitterzoetheid op een prachtige manier tot een hoogtepunt en blijkt opnieuw hoe strak gecomponeerd dit programma eigenlijk is. In Voorlopig voor altijd hebben Vrijdag en Sandifort goed de balans bewaard tussen grilligheid en samenhang en tussen platte humor en schrijnende tragiek. Graag meer van dit soort werk van deze twee vaklui!

Foto: Bob Bronshoff