Traditioneel presenteert Theater Korzo elk voorjaar aanstormend talent onder de noemer Voorjaarsontwaken. Een passende titel voor het kwetsbare werk van een relatief jonge groep van zes choreografen. De helft daarvan komt uit de stal van het Nederlands Danstheater, het gezelschap waar het productiehuis van Korzo sterk mee verbonden is sinds de kunstbezuinigingen.

Voor de eerste pauze is Voorjaarsontwaken 2013 op zijn zachtst gezegd nog wat prematuur. Het meest in het oog springende werk is vooral later op de avond te zien. Ooze van de nog niet afgestudeerde Oostenrijkse Mirjam Sögner (Artez Dansacademie) heeft in potentie wellicht nog groeimogelijkheden, maar het is vooral de film van Tanja Busking die de aandacht trekt. De levensgrote beelden van een rug, grijpende handen en andere lichaamsdelen prikkelen de zintuigen aanzienlijk meer dan de belegen taal van het live gedanste deel van Ooze, waardoor er geen echte wisselwerking ontstaat tussen filmbeeld en dans.

We already new the names van Jon Ole Olstad en Hello go van Spencer Theberge zijn twee choreografieën die zijn ontstaan met ondersteuning van het NDT. Beiden stukken vangen aan met tekst, het publiek wordt zeer direct aangesproken. Olstad kan het provocerende begin, waarin hij het publiek direct uithoort over zijn relatie(s), niet verbinden met de fysieke taal in het gedanste deel van de korte voorstelling, waarin hij een esthetiek toont van lege poses en danstechniek. Veel inventiever is het werk van Theberge, dat op een geestige wijze aan de haal gaat met dramatische afscheidsscènes uit boeken (Tolkien) en films (Titanic). Door zijn tegenspeler letterlijk te laten verdwijnen in een dansant intermezzo verbindt hij op organische wijze tekst en beweging.

Marina Mascarall, die eerder dit seizoen al de aandacht trok met haar sterke performance The unreality of time toont in Voorjaarsontwaken Kids out of the cage, een werk dat ze maakte met vijf jonge meiden (13 tot 15 jaar) uit Sint-Petersburg. De choreografie is zeer dramatisch aangezet en is gebaseerd op zware kost uit de Russische literatuur. De vijf jongedames beheersen de danstechniek uitstekend. Ze vallen en bouncen op een vloer van hooi en maken op een natuurlijke manier gebruik van de zwaartekracht. Het is bewonderenswaardig, zelfs acteren kunnen ze. Het stuk zoomt zeer letterlijk in op het thema uitsluiting en is erg moralistisch aangezet. Dat zwakt de zeggingskracht van de kwalitatief hoge dans jammer genoeg af.

Out of grey van Antonin Comestaz en Baltz van Ryan Djojokarso zijn de eyecatchers van de avond. Comestaz’ voorstelling kent een ratjetoe van stijlen met inzet van muziek, film en dans. In Out of grey  laat de choreograaf een undergroundbandje zien dat aan de haal gaat met zichzelf. In een reeks acrobatische dansscènes toont het trio de intriges en onbezonnenheid van het muzikantenleven. Maar van echte underground dansstijl is geen sprake. De choreografie verwerkt talloze dansstijlen en is eigenlijk zeer sophisticated.

Uitgekiend is ook het duet Baltz van Ryan Djojokarso, dat een soort komische paringsdans is. Op hun tenen draaien Djojokarso en Mayke van Kruchten als twee fladderende vlinders om elkaar heen. Het dierlijk ritueel wordt overdreven ernstig uitgevoerd en werkt daardoor op de lachspieren. Het schuifelende paar komt niet nader tot elkaar en hun wegen scheiden zich. Het voorjaar wil maar niet ontwaken in Baltz, voorjaar is het wel in de carrière van menig ontluikend talent van deze lange avond.

(Kids out of the cage – Foto:  Sergei Urzhumtsev)