Op het lijstje ‘Mimische Cabaretklassiekers’ staat Toon Hermans hoog genoteerd met het nuttigen van een denkbeeldige perzik. Je ziet het sap langs zijn kin naar zijn hals druipen. In die categorie maakt Fuad Hassen een reuzensprong als hij heel zorgvuldig en systematisch een Cornetto naar binnen werkt. Eerst het chocoladerandje eraf peuzelen, dan de nootjes wegknabbelen en tot slot draait de tong erotische rondjes in het hoorntje met ijs. Vier Cornetto’s als avondmaal en dan de vijfde als toetje. Zowel de smaakpapillen als de lachspieren van de bezoekers worden in deze geweldige scène getriggerd. Hassen bewijst zich als een uitstekende acteur, maar hij heeft meer te bieden in zijn vierde solo Vogelvrij.

Hassen kwam als vijfjarig jochie vanuit Eritrea tijdens carnaval in Brabant terecht. Andere familieleden verruilden het oorlogsgebied voor Canada of Italië, de vroegere kolonisator van het Noordoost-Afrikaanse land. Ofschoon het begrip vrijheid vanwege zijn achtergrond natuurlijk altijd een belangrijke rol heeft gespeeld, kreeg dat begrip een extra lading door de corona-lockdown. Maar toen de vrijheid weer herwonnen was, vroeg Hassen zich af of de mens in het algemeen, en hijzelf in het bijzonder, de vrijheid eigenlijk wel aankan. We hebben ons op alle mogelijke manieren afhankelijk gemaakt. Alle benodigdheden in het leven komen via de telefoon het huis binnen en we verzetten geen stap meer zonder het navigatiesysteem te raadplegen.

De vrijheidsgedachte wordt door Hassen op verschillende manieren benaderd. Onder meer door in te gaan op het verhaal uit De meeste mensen deugen van Rutger Bregman, over een groep jongens van het eiland Tonga in de Stille Oceaan, die uit verveling en vrijheidsdrang een boot lenen en op avontuur gaan. Door een storm spoelen ze op een onbewoond eiland aan, waar ze zich vijftien maanden in leven hebben gehouden, totdat de dood gewaande jongens door een Australisch schip worden gered.

Het is mooi en ook heel geestig hoe Hassen dit verhaal door zijn voorstelling vlecht, maar het is jammer dat hij andere aspecten van zijn vrijheidsbetoog niet een wat steviger bodem heeft gegeven. Wat hadden wij bijvoorbeeld graag wat meer geweten van zijn opa, de ‘vrije vogel.’ Daardoor wordt het wel erg hap snap en kun je merken dat de roots van Hassen in stand-up comedy liggen. In 2008 won hij de Culture Comedy Award en in 2013 haalde hij met een stand-up act de finale van Cameretten.

Hij is een meester in het bespelen van het publiek dat hem op de premièreavond meerdere keren onverwacht onderbrak, hetgeen hem tot de gespeelde wanhoopskreet bracht waarom hij in hemelsnaam in Bos en Lommer in première is gegaan. Maar juist die etnisch gevarieerde gevulde zaal past perfect bij de volkomen ontspannen stijl van Hassen. En sodeju, wat kan die gast goed (parings)dansen.

Het best werkende stuk gaat over een groot familiefeest in Italië, waarvoor de Hassens uit Nederland en Canada zijn overgekomen. Hassen veroorlooft zich, tot afschuw van zijn Italiaanse neef, de vrijheid om de Italiaanse ober om een Pizza Hawaii te vragen. Het resultaat is verpletterend hilarisch.

Foto: Sophie Van Looij