Een docent (zo weet ik uit ervaring) wordt niet zelden meewarig aangekeken in verband met zijn beroepskeuze. En dan somt men op: brutale, ongeïnteresseerde leerlingen, bemoeizuchtige ouders, matig salaris en de politiek die eist dat een hele trits problemen, zoals jeugdcriminaliteit, drugsgebruik en digitale gevaren op school wordt opgelost. Maar ja, aan de andere kant drie maanden vakantie. Comedian en docent Kees van Amstel heeft van dat voordeel optimaal gebruik gemaakt om de wereld in schoolvakantiebrokjes rond te reizen. Met zijn fototoestel. En daarom heeft hij nu een hele geestige voorstelling.

Van Amstel komt uit een keurig, burgerlijk gezin in Zandvoort. In tegenstelling tot de buurman en zijn zoontje, waar het een megapuinhoop in huis was en niet om zes uur precies werd gegeten. Daar kon de kleine Kees met zijn vriendje alles doen wat God had verboden. Van dat vrij opgevoede jochie kreeg Kees de opdracht om niet in het oersaaie leven zijn ouders te verzanden, maar de wereld te ontdekken. Zijn latere onderwijsbaan bood die mogelijkheid.

Aan de achterwand hangt een wereldkaart, op een klein tafeltje staat een globe en op het scherm laat Van Amstel zien welke uithoeken van de wereld hij heeft bezocht en welke overvolle cafés hij heeft gezien, omdat iedereen daar door de Lonely Planet gids naartoe gestuurd werd om locals te ontmoeten, die daar natuurlijk nooit meer kwamen.

Soms neigt Vluchtweg altijd vrijhouden een beetje naar ‘Oom Kees nodigt de hele straat uit om tegen betaling zijn vakantiekiekjes te bekijken’, maar Van Amstel heeft zijn publiek in een humoristische houdgreep, waardoor er geen seconde ergernis ontstaat. Sterker nog, als hij opbiecht wat er allemaal gebeurd is tijdens de door hem krakkemikkig georganiseerde jongerenreis naar Praag of als hij (gelukkig zonder beelden) smakelijk vertelt over zijn vreselijk onsmakelijke toiletervaringen in China dan staat de zaal (terecht) in de fik. Gelukkig vertelt hij ook nog een schitterend verhaal over zijn onderwijsbestaan, want de meest onuitstaanbare ouders zijn altijd goed voor een prima comedystukje.

Het is niet een potje puur pochen wat Van Amstel doet. Hij laat ook in zijn ziel kijken, want er zijn zat dingen waar hij zich schuldig over voelt. En hoe maf het ook klinkt, hij kan eigenlijk niet tegen tegenslag en wil daarom altijd de vluchtweg vrijhouden.

Als docent en gelouterd lid van comedygezelschap Comedytrain weet Van Amstel hoe hij een verhaal moet vertellen en hoe hij het publiek op een aangename manier in het verhaal kan betrekken. Vooral als het om de vraag gaat of hij als vijftig plusser nog aan een kind moet beginnen. En uiteindelijk komt hij er ook achter dat je voor uitbundig getatoeëerde mannenlijven niet per se naar de Maori’s in Nieuw Zeeland hoeft te vliegen, maar dat een tochtje met zijn nieuwe geliefde en haar twee kinderen naar Center Parcs in Drenthe hetzelfde resultaat oplevert.

Foto: Simone Peerdeman