Met Verliefd op Ibiza is Nederland weer een eilandmusical rijker. De personages zijn iets minder hetero en cis-gender dan in de gelijknamige film, maar een veelzeggende musical over de liefde wordt het niet. De wankele spanningsboog en stereotype karakters maken het moeilijk om met de liefdesperikelen mee te leven.

Er broeien twee driehoeksverhoudingen in hotel Kashmir. Irma valt als een blok voor een veel jongere barman, en wordt tegelijkertijd achternagezeten door haar ex Lex. Profvoetballer Kevin vormt een Instagram-waardig stel met Elza, maar worstelt met zijn gevoelens voor Julian. Ondertussen wordt alles gadegeslagen door matriarch Karla, die de romances van droogkomische commentaren voorziet.

Genoeg materiaal voor een vermakelijke voorstelling, zou je denken, maar toch duurt het lang voor Verliefd op Ibiza op gang komt. Scriptschrijver Lucas de Waard en regisseur Joep Onderdelinden vullen de eerste akte met veel gepraat rondom de hotelbar en weinig nummers die de handeling vooruithelpen. De dynamiek en spanningsopbouw van een musical ontbreekt, en dat blijft voelbaar in de rest van de voorstelling.

Als de pauze aanstaande is, lijken alle stelletjes elkaar al gevonden te hebben. Maar waarom ze werken als koppels of wat voor obstakels er nog op hun pad komen, is niet duidelijk. Zonder duidelijke cliffhanger worden er in de tweede helft conflicten ingeleid en gelijk weer opgelost.

Dat personages dikwijls in een paar zinnen te vatten zijn, helpt de spanningsboog ook niet. Vlogger Elza, gespeeld door vlogger Laura Ponticorvo, is precies het stereotype van een oppervlakkige influencer, net als dat Lex niet veel meer wordt dan een horkerige rokkenjager. Irma heeft een trauma te verwerken, maar zingt daar vrij luchtig overheen. De vele grappen over haar leeftijd zijn schijnbaar interessanter.

Zo zijn er meer mogelijke subplots die niet uitgediept worden. We horen over de vergane glorie van Lex of de overleden moeder van barman Moussa, maar dat wordt allemaal ook snel weer vergeten. De weerstand van Lex om de transitie van moeder Karla te accepteren duikt in de tweede helft op, maar begint eigenlijk te laat om echt impact te maken. Zo blijven er twee grote vragen over – kiest Kevin dan toch voor Julian, en zet Irma haar twijfels en vliegticket opzij voor Moussa? – die beide vrij voorspelbaar beantwoord worden.

De meest in het oog springende zijlijn is die van Karla, die zich direct tot het publiek richt en vertelt over haar ervaringen als trans vrouw. Het had een van de meest interessante bewerkingen van het origineel kunnen zijn: een romantische komedie die zich niet beperkt tot heteroseksuele cis-personen, maar ook de perspectieven van homoseksuele mannen en trans vrouwen laat zien.

Toch is Karla de enige op het eiland die geen liefdeslijn krijgt. Haar verhaal draait om haar transitie en zelfacceptatie, een eigen romance zit er niet in. Ze blijft een personage dat aan een overwegend cis-gender publiek uitlegt hoe het is om transgender te zijn. Dat wordt des te pijnlijker als Elza naast Karla staat en toegeeft even een man te willen zijn. Niet omdat ze zich een man voelt, maar omdat ze ook weleens staand wil plassen. Een grap natuurlijk, maar ook een die genderidentiteit en daarmee Karla’s transitie reduceert tot een punchline.

Verliefd worden op Ibiza is een opgave, maar bij de acteurs slaat de vonk sneller over. Johnny Kraaijkamp heeft als vanouds de lachers op zijn hand, maar maakt van Karla geen karikatuur. Mylène d’Anjou is in haar element als Irma, en heeft een aanstekelijke chemie met tegenspeler Samir Hassan. Het Fred Astaire-achtig dansnummer van d’Anjou en Hassan veert deze voorstelling eventjes op. Een fijne afwisseling, met energie waarvan de voorstelling meer gebruiken kan.

Alle ongetwijfeld goede bedoelingen ten spijt, blijft Verliefd op Ibiza een musical die weinig te zeggen heeft over de liefde en te rommelig is om de liefde invoelbaar te maken.

Foto: Tom Sebus