‘Verlaat de kamer die je kent, dwaal door vreemde straten’, zingt de in wit en zilver gehulde zanger. De makers van Vadertje & Moedertje gooien de kont tegen de krib, ze stellen alles wat ‘normaal’ is ter discussie: waarom is je moeder een vrouw en geen man? Je kunt ook een ‘moederman’ hebben, ‘als die maar van je houdt’. En een ‘vadervrouw’, als dat in jouw gezin toevallig zo uitkomt. BonteHond zet in deze zeer geestige voorstelling vraagtekens bij burgerlijke vanzelfsprekendheden. Mensen worden maar ongelukkig van al die normen en verplichtingen. Het is veel fijner die overboord te zetten.

‘Wij zijn je vadertje en je moedertje en jij moet meewerken, want wij hèbben het al zo moeilijk’, roepen de verongelijkte ouders van het meisje dat weigert haar haar te laten opsteken. Maar het meisje wil los haar. Ze wil trouwens überhaupt niks meer wat voor haar ouders vanzelfsprekend is. Vanaf nu gaat alles anders dan ‘normaal’.

Regisseur en artistiek leider René Geerlings van BonteHond mag jeugdtheater graag gebruiken om vastgeroeste waarden en normen ter discussie stellen. Met Vadertje & Moedertje zet hij daarin een nieuwe, verfrissende stap. ‘Ik ben een moeilijke moeder’, zegt Moeder (Manon Nieuweboer). Er gaat een lach door de zaal: direct is duidelijk dat dit zo’n vrouw is die niet flexibel zal omgaan met het kind, maar die vindt dat alles moet gaan zoals het hoort. ‘En ik ben een vader met een kort lontje’, waarschuwt Vader (Michiel Blankwaardt). Hij is al bezig kwaad te worden. Daar is het kind (Tessa Jonge Poerink) mooi klaar mee: ingeklemd tussen intolerantie en agressie is het moeilijk jezelf te zijn en te floreren.

Het kind heeft er geen zin meer in. Het werkt niet meer mee, het ‘zoekt avontuur’ in plaats van vastigheid. Via een reeks van kinderavonturen en kinderergernissen, via waargemaakte sprookjes en twee lesbische oma’s, verandert het kind gaandeweg de wereld waarin het leeft.

Alles klopt in deze voorstelling. Het decor, de spelers, het verhaal, de humor. Op de hellende groene speelvloer staan vier plastic speelhuisjes van verschillend formaat die dienst doen als alles van huis tot droomland (decorontwerp: Calle de Hoog). Jonge Poerink heeft als het kind de lach aan haar kont, haar lichaamstaal zit tegen schmieren aan maar is juist daarom overtuigend. Blankwaardt en Nieuweboer als de ouders smeden vloeiend alles aaneen, van fantasie tot realisme.

Reinier van Harten is de zanger, in witte tule en zilveren broek. Hij heeft een draagbaar keyboard waarop hij zowel zijn liedjes begeleidt als de scènes voorziet van een sonoor geluidsdecor. Deze zanger vormt het laatste pièce de résistance: hij moet van de anderen zijn plaats kennen, op zijn voetstukje blijven staan en daar muziek maken. Maar ook de zanger doorbreekt de geijkte patronen en bevrijdt zichzelf uit dat keurslijf.

Herkenbaarheid is de grote kracht van Vadertje & Moedertje. Ouders herkennen hoe onredelijk ze kunnen zijn als ze te veel met zichzelf bezig zijn. Kinderen herkennen de onzinnige redenen waarom ze moeten gehoorzamen. Door met zijn allen te spelen, ontstaat ruimte om los te breken van labels.

Foto: KAMERICH&BUDWILOWITZ/EYES2