Geëerde lezer. Volgens marktonderzoek is de kans groot dat u een blanke, hoogopgeleide vrouw bent. Is dat zo? Of is dat nu net het probleem van theater, dat het door marktmechanismen is uitgehold? Uniek spektakel, laatste tickets! Theater heeft nood aan een reset.

Urland trapt Ur af met een denderende monoloog waarin het collectief predikt voor theater dat minder gaat om consumptie en meer om beleving. Dat is lef hebben, want de makers beloven nogal wat. Ze zullen theater brengen dat teruggaat naar de basis, en ons geven wat wij nodig hebben. Gelukkig steken de Urlanders nooit onder stoelen of banken dat zij het ook niet altijd even goed weten.

Wat volgt is anderhalf uur theater aan de hypersnelheid van het technologisch tijdperk. Urland switcht in hoog tempo van genre naar genre: van manifest naar schaduwspel, van new waveconcert naar komedie. Ur is een overload aan beelden, waarvan sommige zich op je netvlies branden, andere niet.

Een scène met maskers blijft bijvoorbeeld steken in het naïef herontdekken van de roots van het theater. Dat naïeve is op zich mooi en Urland geeft inzicht in het krachtige effect van eenvoudige maskers, maar verder dan aanstippen gaat het in deze scène niet. In andere scènes krijgen we dat dan weer wel: ondanks de ironische knipoog voert een rituele dans op hoverboards ons mee naar wat lijkt op een diepgeworteld mysterie.

Ur zit vol tegenstellingen, waar Urland intelligent mee speelt. Wat begint als een lege theaterruimte, badend in tl-licht, transformeert gaandeweg tot een klassieke theaterscène met warm toneellicht. Centraal staat een houten kist, die mogelijk de magie van het theater bevat. Een verrassend moment van tederheid vindt plaats op die kist: de vier spelers vinden steun bij elkaar, in de kracht van het collectief. Die kracht heeft Urland en zit in elke uitgepuurde blik en beweging, in elk woord en rekwisiet van deze voorstelling.

Bij millennials staat echter voor elk antwoord een tegenargument klaar. Ook Urland bevraagt zichzelf voortdurend. Daardoor voelt Ur weleens als een stuurloos schip. Dat is niet altijd prettig, maar sluit aan bij hoe millennials het leven ervaren. Die pijn sluimert voortdurend onder de voorstelling en wordt bij momenten daadwerkelijk uitgeschreeuwd. Daar weet Ur het meest emotioneel te raken.

Urland keert terug naar de oerkracht van het theater en slaagt er bij momenten in die te laten voelen. Het collectief is stevig geworteld in deze tijd en toont hoe technologie hand in hand kan gaan met de warmte van het mysterie. Tot een ware oerknal komt het echter niet. Daarvoor haalt Urland zichzelf te vaak onderuit, waardoor je achterblijft met een veelheid aan versplinterde gedachten. Dat is  typerend voor deze tijd, maar de momenten waarin Urland ons daarvan verlost, zijn het sterkst.

Foto: Julian Maiwald

Luister hier naar de podcastrecensie die Luc de Groen en Milou Brockhus maakten van Ur voor De Theaterpodcast.