Langzaam rijdt er een eenzame driewieler door het huis. Daarvan kijk je niet direct op in een voorstelling van theatermaker Jakop Ahlbom, waarin onbezielde dingen zo maar tot leven kunnen komen op een manier waarvan je vaak denkt: maar hoe dan? Dat kan een komisch effect hebben, doodgriezelig zijn, of in het geval van zijn nieuwste voorstelling Unseen: duiden op een groot verdriet.

De voorstelling blijkt er meteen onmiskenbaar eentje in de traditie die Ahlbom (Zweden, 1971) zorgvuldig heeft opgebouwd sinds hij in 1998 afstudeerde aan de Mime Opleiding Amsterdam. In een aanvankelijk niet per se spectaculair ogende omgeving gebeuren al snel ongewone dingen. Personages komen op waar je ze niet verwacht, het decor laat zich van verrassende kanten zien, rekwisieten spelen een heel eigen rol in veelal woordeloze scènes waarbij timing alles is. Ahlbom is een liefhebber van slapstick, circus (denk bijvoorbeeld goochelacts) en (horror)films vol surrealistische scènes – en dat toont zich.

Ook voor Unseen liet hij zich inspireren door een film, te weten Bin-Jip van de Koreaanse cineast Kim Ki-Duk. Performers Silke Hundertmark en Reinier Schimmel, bekende gezichten van het gezelschap, zitten elkaar dwars in een ongelukkig huwelijk. Onderlinge pesterijtjes getuigen ervan, maar meer nog de eenzaamheid die ze beiden uitstralen – en dan is er nog de verloren kinderfiets, die de achtergrond van dit al doet vermoeden. Niets wordt er gezegd, zoals meestal bij Ahlbom, maar de lichaamstaal doet des te meer: Schimmel met zijn lange, soepele lijf, die letterlijk voortdurend over Hundertmark heen kijkt, terwijl zij zich op onnavolgbare wijze in allerlei bochten wringt om toch maar contact te krijgen.

Het is roerend (en op sommige momenten ook grappig) om te zien, deze machteloosheid – al nemen de makers wel iets te veel tijd om die sfeer voelbaar te maken. Maar dan is daar de kentering, met de onorthodoxe intrede van een vreemdeling. Op magische, lichtvoetige wijze verandert hij beetje bij beetje de kleur van de voorstelling en kunnen man en vrouw elkaar weer echt gaan zien.

Zo is Unseen een toegankelijke, wat sprookjesachtige voorstelling, met veel herkenbare momenten. Minder spectaculair dan sommige van haar voorgangers, maar het vakmanschap, de precisie op alle niveaus, de bijzondere vondsten, het dwingt onverminderd respect af en maakt dat je steeds weer geboeid blijft kijken.

Foto: Bart Grietens