De controle over je lichaam verliezen, wankelen en je evenwicht hervinden, steeds nerveuzer je handen wassen of juist krachtig door de beperkingen heen breken en nieuw terrein veroveren. In vier indringende solo’s onder de titel Under the skin dealen de danseressen met de crisis die corona heet.  

‘Take a minute, sit back in your chair, your feet on the ground. Listen to your breath en remember the last half year: did you think about life and death?’ In het donker stelt een vrouwenstem op band het publiek vragen, over hoe ze de afgelopen periode zijn doorgekomen en wat de crisis hen heeft gebracht.

Dan verschijnt danseres Anastasia Kostner, tevens de choreografe van de voorstelling, op het lege podium. Ze zet haar sierlijke dansbewegingen in, maar wankelt en probeert wanhopig haar balans terug te vinden. Met een enkel die doorzwikt, een arm die uitschiet of een pirouette die uit de bocht vliegt. Het is een breekbare solo over een vallend lichaam dat langzaam weer tot leven komt en met geaarde bewegingen nieuwe ruimte durft in te nemen.

Sanne Clifford beperkt zich met een staccato bewegingspatroon tot de ruimte binnen een bescheiden lichtcirkel op de dansvloer. Ze draait haar voet, heup, hoofd en vooral haar handpalmen in de richting van het publiek. Overbekende handelingen als het drukken op het zeeppompje en handen wassen worden hier dansante rituelen om de angst te bezweren. Maar de dwangmatige bewegingen zijn niet afdoende om het gevaar af te wenden en de danseres keert steeds meer in zichzelf.

In een levendige mix van moderne dansstijlen en bewegingsvormen die zijn geïnspireerd op yoga en Rolfing bieden de solo’s zo verschillende perspectieven op de omgang met de coronapandemie. De een gaat het gevecht aan, de ander vlucht in angstige afweermechanismen. Ook Sandra Kramerova en Francesca Ziviani laten aan elkaar tegengestelde coping-mechanismen zien. De in knalrood danskostuum geklede Kramerova schiet als een brok energie over het toneel met haar langgerekte bewegingen. Overweldigend geeft ze vorm aan wilskracht en levenslust, terwijl Ziviani in haar duistere solo juist de controle over haar lichaam verliest. Met razendsnelle bewegingen die even plotseling opkomen als in een freeze weer tot stilstand komen. Haar ledematen leiden een eigen leven, met armen en benen die in een eigen ritme trillen, spartelen en alle kanten opvliegen. In een allesoverheersend spasme komt de solo tot stilstand.

Rutger Muller ontwierp een sfeervolle soundscape die klassiek, modern en new age muziek afwisselt met zang en door elkaar heen sprekende stemmen.  Met een sterke danstechniek schilderen Kostner, Clifford, Kramerova en Zivianit indrukwekkende dansportretten over ten ondergaan of overleven in een crisis. De vier solo’s doen denken aan de vier jaargetijden van de coronapandemie. En Under the skin kruipt inderdaad onder je huid.

Foto: Sanne Clifford