‘Asociale veelplegers’, zoals Wilders ze noemt, moeten maar naar de rand van de stad verkassen. We weten niet meer wat we aan moeten met mensen die hun omgeving  terroriseren. Ze worden daarom bij elkaar gezet in  ‘containerwoningen’ op gepaste afstand van de bewoonde wereld. Toneelgroep Monter heeft er alvast tijdelijk een paar ondergebracht in drie containers in een groot park in de Utrechtse vinexwijk Leidsche Rijn.

In Tuigdorp 1- Zo gaan die dingen stapt het in drie groepjes verdeelde publiek ongegeneerd een van de woningen binnen om met de bewoners kennis te maken. Die blijken maar al te bereid om te vertellen hoe ze in deze situatie verzeild zijn geraakt. Het zijn persoonlijke verhalen met veel pech en onmacht, relatieleed en foute keuzes, en ‘verklaringen’ waarom ze in de problemen zijn  geraakt. De vrouwen voelen zich verongelijkt; ze zijn buitengesloten maar hebben weinig besef van hun eigen aandeel daarin. Het komt door mijn zoon Jelle. Die spookte van alles uit waar ik niks van wist, zegt Shanti die verdwaald is in haar eigen realitysoap. Zo gaan die dingen, zegt Els over het verlies van een van haar kinderen en haar 28 katten.

De bewoner van de derde container, Mo met de enkelband, houdt vol dat hij er ingeluisd is.

Dat ze in deze containers geplaatst zijn betekent niet dat hun leven in rustiger vaarwater is gekomen. Het contact met de buren verloopt meestal niet al te zachtzinnig en vriendelijk. Hoewel ze in dezelfde situatie zitten, blijven ze elkaar het leven zuur maken. Het is een wereld van bijten of gebeten worden.

Acteren is in zo’n krappe container met het publiek bijna op schoot nog niet zo eenvoudig. Bovendien reageert het bezoek soms en dat vraagt om een antwoord. Maar omdat de spelers op het juiste moment bij elkaar moeten binnenvallen, luistert de timing ook nauw.

Anna Hermanns en vooral Gabby Bakker kunnen prima uit de voeten met die lastige omstandigheden. De vrouwen die ze spelen overtuigen niet alleen omdat ze het publiek meeslepen in hun verhaal, maar vooral omdat ze er mensen van maken met een verleden, met niet altijd even slimme ideeën, met zwakheden en een behoorlijk grote mond. Veel greep op hun leven hebben ze niet. De voorstelling schetst zo portretjes van mensen die het zichzelf en hun omgeving bepaald niet makkelijk maken.

Het slot van Tuigdorp 1 blijft nogal ongrijpbaar. Het is niet echt een cliffhanger, maar versterkt wel het gevoel dat er meer onheil boven deze containers hangt. Wordt dan ook vervolgd.

Foto: Reinout van Schie