In Tordre brengt de Franse choreograaf Rachid Ouramdane twee van zijn dansers samen en analyseert hij wat dans betekende in hun leven. Zijn concept is simpel en weinig wereldschokkend, evengoed herkent een breed publiek zich in het persoonlijke ‘verhaal’ van de twee.

‘Tordre’ betekent verdraaien of verbuigen. Dat is dan ook het thema dat centraal staat in het duet dat twee bijzondere danseressen verbindt. De Letse Lora Juodkaite danst al langer in de voorstellingen van Ouramdane. We zagen haar cirkelen in Sfumato, een voorstelling over milieuslachtoffers (Julidans 2013). Juodkaite is een danseres die van kindsbeen af cirkels draaide om te kunnen ontsnappen aan de realiteit. Centraal in het stuk staat een lange solo waarin ze die herinnering ophaalt, terwijl ze over het podium wervelt. Het is een imponerend optreden. Niet alleen omdat Juodkaite eindeloos lang en soms ook razendsnel cirkelt, maar ook omdat ze tegelijkertijd nog eens beheerst en innemend tot het publiek spreekt.

Tegenover Juodkaite zet Ouramdane Annie Hanauer, een danseres die hij zes jaar geleden ontmoette toen het Britse gezelschap Candoco Dance Company hem uitnodigde om een choreografie te maken voor het ensemble. Candoco werkt met mindervaliden, Annie Hanauer volgde haar opleiding binnen het gezelschap. Ze heeft maar één arm. Haar mechanische prothese echoot net als de cirkels van Juodkaite in de twee objecten die Ourmandane op verschillende hoogtes op het toneel heeft gehangen, zo nu en dan draaien de buizen in L-vorm langzaam om hun as.

De Franse choreograaf heeft een sterk scènografisch oog. Beeld en beweging vervloeien doorgaans in zijn werk. Ourmandane is ook een eclectische choreograaf die zich graag laat inspireren door de mensen die hij in zijn leven ontmoet. Begon hij zijn carrière met vrij duistere visuele choreografieën als Les Mort Pudique, in later werk mengde hij zijn dans met documentaire filmbeelden; portretten van oorlogs- of milieuslachtoffers waaronder ook zijn eigen vader, die gemarteld werd door de Fransen en uitgezonden naar Indochina.

Tordre is een persoonlijk portret van Lora Juodkaite en Annie Hanauer. Ourmandane zet de losse, minder technische bewegingstaal van Annie Hanauer tegenover de imponerende cirkels van Juodkaite, die eindeloze variaties in huis heeft met versnellingen en bewegingen van haar armen en hoofd. Ze steelt de show, terwijl Hanauer op een van de armbuizen hangt na haar solo op de legendarische song ‘Feelings’ van Nina Simone. Een song overigens waardoor het Amsterdamse publiek hoorbaar geraakt was. Ourmandane kleedt het duet aan met humor, begin en einde worden gemarkeerd door een zich herhalende soundtrack van de film Pretty Women van Barbra Streisand, die een gimmick wordt. Torde speelt met de identificatie. Het persoonlijke ‘verhaal’ van de twee is leidraad en het publiek vrat het gretig. Dans als middel om te overleven; Als we na een warm applaus de zaal verlaten doet ‘My Way’ van Frank Sinatra de boodschap van de voorstelling nog eens dunnetjes over.

Foto: Patrick Imbert