Eigenlijk hoort u deze recensie niet te lezen. En de voorstelling van gisterenavond had u niet moeten zien. Hoe dat komt? Even terug in de tijd. Julidans had oorspronkelijk Set of Sets van het Libanees-Spaanse choreografenduo Guy Nader en Maria Campos geprogrammeerd. Twee dagen voor de Nederlandse première gooide een blessure bij een van de dansers roet in het eten. In plaats daarvan brengt de groep nu Time Takes The Time Time Takes, dat in 2015 haar wereldpremière beleefde en al eenmaal eerder in Nederland te zien is geweest. Wat Set of Sets in petto had blijft voorlopig een raadsel, maar dat Time Takes The Time Time Takes een geweldige vervanger is staat buiten kijf.

Tik. Tak. Tik. Tak. Twee paar benen zwaaien als een metronoom door de lucht. Heen en weer gaan ze tussen de mensen die hen in de lucht houden. Alsof een gigantische pendel het publiek daar in de zaal, dat gehoorzaam meekijkt, probeert te hypnotiseren. Time Takes The Time Time Takes neemt het publiek van Julidans mee in het cyclische mechanisme van de tijd, dat ze stilzetten om er vraagtekens tussen te plaatsen.

De werking van de tijd hebben Nader en Campos verbeeld in de continue speling met hun evenwicht. Een menselijke wip die telkens overklapt. Een halve, rechtopstaande wijzerplaat bestaande uit drie dansers die telkens heen en weer veert. De choreografie is als de klepel van een klok, die constant heen en weer gaat, maar door de zwaartekracht gebonden is aan een beperkte beweging. Het ritme van de tijd klinkt ondertussen steeds sneller en dwingender vanaf het drumstel op het podium. De vraag die steeds urgenter opdoemt: wat gebeurt er wanneer de dansers het evenwicht verliezen?

Dat blijkt een bevrijdend punt. Van heen en weer, is er uiteindelijk sprake van een doorgaande cyclus die nooit stopt. Als een springtouw cirkelt een danseres door de lucht, tussen de armen van twee dansers. Of al zwaaiend als schommel, die uiteindelijk rondgaat. Het mooiste beeld is de doordraaiende klok die de vijf dansers als wijzers met elkaar vormen. Die gaat nu niet meer als klepel heen en weer; via een ingewikkelde evenwichtsoefening trekken de dansers elkaar in een rondgaand rad omhoog, waarbij elke keer een andere danser bovenkomt. De doortikkende, schijnbaar lineaire evenwichtskwestie is opgelost. Het cyclische mechanisme van de tijd tikt altijd door.

Foto: Alfred Mauve