Een cirkel van kleine hoopjes zand omringt haar. In het zwarte gat in het midden staat, afgesloten en eenzaam, een vrouw die haar blik verbergt achter haar lange haren. Een bescheiden lichtbundel toont haar handen, die een driehoek voor haar vagina vormen en dan, als het ware aangevuurd door een elektrische schok, naar haar buik verspringen.

This Kind of Bird Flies Backwards is een indringende solo van de van origine Poolse choreograaf en danseres Natalia Pieczuro. Voor deze voorstelling werkte ze samen met de driekoppige postmetalband Amenra. Met harde drumritmes en korte motieven op de elektrische gitaar lijken zij Pieczuro in een bijna meditatieve staat van zijn te brengen. Daarmee neemt ze haar publiek mee in een ademloze verkenning van haar lichaam en haar omgeving, die niet alleen krachtig is vanwege haar rijke bewegingsidioom, maar juist ook door de precisie en krachtige intentie waarmee ze dat uitvoert.

Op het ritme van de dreunende beat laat ze schokkende, maar geleidelijk steeds vloeiender cirkels door haar hele lichaam trekken, haar gespierde benen stevig in de grond. Wanneer ze dan eindelijk haar lange haren opslaat, toont ze haar in zichzelf gekeerde blik. Soms bijna angstig, maar nieuwsgierig genoeg om haar publiek nu en dan uitdagend te bekijken.

Vanuit die staat bouwt ze geleidelijk en gestaag aan haar weg naar de rand van de cirkel. Twee knieën steken als uitpuilende ogen voor haar op de rug liggende lichaam uit, het publiek prangend aankijkend. Het zand is tot dan toe onaangeraakt. Alsof ze er bang voor is, maar zichzelf er toch tot wil zetten, katapulteert ze haar lichaam vanuit haar knieën richting de zandrand, om direct weer terug te schieten. Als een elastiek dat elke keer terugkaatst probeert ze het opnieuw en opnieuw.

Langzaam ontvouwt haar lichaam een willen, een doel dat bereikt moet worden, maar waar ze misschien wel bang voor is. Over de zandrand schoffelt ze met manke, naar binnen gekeerde voeten het zand opzij. Af en toe hurkt ze, brengt het zand naar haar gezicht. Haar haren verbergen wat ze zoekt. En misschien wil ik het ook wel niet weten. Wat dat is, daar in die zandhoop.

Het lijkt een puzzel. De sabels die ze naar haar buik richt. De driehoek die van vagina naar buik verplaatst. De rode substantie in het zand. Het suggereert een abortus, of misschien een miskraam. Iets waar ze zich voor wil afsluiten, maar niet omheen kan. Iets waar ze naar terug moet. Of misschien is het iets heel anders. Het fijne is dat de dramaturgie je enerzijds heel krachtig meeneemt naar dat punt, en de beweging daarheen opbouwt. Maar anderzijds blijft onderweg ruimte voor allerlei eigen associaties en gevoelens, voor een eigen reis die misschien wel parallel aan die van Pieczuro plaatsvindt.

Pieczuro is een ongelofelijk krachtige performer én choreografe. Lichaam, beweging en gevoel versmelten tot een urgentie die zichtbaar en voelbaar is in al haar handelingen. Ze heeft een taal gevonden om haar innerlijke belevingswereld te communiceren met haar publiek, en doet dat vanuit een naar binnen gekeerde staat van zijn, die juist door die concentratie, die ze in elke beweging stopt, zoveel spanning oproept.

Foto: Damon de Backer