‘I ran over a frog today (…) It died right away.’ Zo begint ‘The princess and the frog’, het eerste lied van de twaalfdelige liedcyclus This Is (Not) A Fairy Tale van Anne-Maartje Lemereis, die tijdens November Music voor het eerst te horen was. Lemereis baseerde zich op sprookjes, om precies te zijn: sprookjes die door Disney tot populaire animatiefilms zijn bewerkt.

De twaalf liederen worden gezongen door mezzosopraan Merlijn Runia, gekleed in een prachtige jas van ontwerpster Ruby Russell met daarop de woorden ‘The End’. Voorzichtig betreedt zij het speelvlak dat volledig leeg is – op twee installaties van Rob van den Broek na, met daarin vijfhonderd kobaltblauwe flesjes. Aan het begin hangen die flesjes keurig in het gelid, maar naarmate de voorstelling vordert weerspiegelen zij het onbehagen van Runia. Net zoals Alice in Lewis Carrolls Alice in Wonderland brengt het nemen van een slok van een van de flesjes haar in een nieuw sprookje.

Maar deze sprookjes zijn hier allerminst een sentimentele en rolbevestigende vlucht uit de werkelijkheid. Geen betoverde prins, maar een kikker die meteen overreden wordt en zeven dwergen die weliswaar alles voor je doen, maar daardoor ook geliefder zijn dan jezelf. Geen ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’, maar een Doornroosje die niet gewekt wil worden, en een Assepoester als slachtoffer van een opdringerige prins. This Is (Not) A Fairy Tale heeft zo overduidelijke raakvlakken met de drie toneelvoorstellingen die Sarah Moeremans onder de noemer ‘What’s in a fairytale?!’ bij Toneelgroep Oostpool maakt, waarin eveneens oeroude verhalen met hedendaagse ogen worden bekeken.

Een stuk minder tegendraads is de muziek, die op toegankelijke wijze meteen herkenbare popstructuren vervlecht met invloeden uit jazz en minimal music. Piano (Lemereis) en viool (Eva Traa) vormen de begeleiding, maar in de regie van Kenza Koutchoukali treden alle performers ook uit de eigen comfortzone. Zo speelt Runia in twee liederen basgitaar en bespelen Lemereis en Traa afwisselend ook xylofoon én zingen zelf ook. Op deze momenten vallen tekst, muziek, regie en vormgeving mooi samen.

Treffend is de bewerking van ‘Zeg Roodkapje waar ga je heen’, waarmee de cyclus besluit. Alle flesjes hangen weer recht. Elke vlucht uit de werkelijkheid bleek weinig behulpzaam, de toekomst onzeker en ‘zo alleen, zo alleen’. Maar dat klinkt ook driestemmig en liever dit dan de vlucht in een al te zoete sprookjeswereld en moeten wachten op die prins die niet komt of allerminst een prins is.

Foto: Kurt van der Elst