Als striemende regen dalen de linzen op de vrouw neer, zij blijft langzaam verder lopen, vertraagd tegen de stroom in die de overige vier dansers over haar uitwerpen. Het is een betoverend beeld in de voorstelling The unreality of time van choreografe Marina Mascarell in een coproductie van Korzo producties & Dance Forum Taipei.

Anders dan het cyclische karakter van de natuur ervaren we het verstrijken van de tijd lineair, de tijd gaat slechts vooruit. In The unreality of time speelt choreografe Mascarell met dit gegeven. In slowmotion of herhaling, de tijd wordt van verschillende kanten belicht in haar dans. Als slakken slepen de dansers zich voort. Bij aanvang ligt een rechthoekig tapijt van groene linzen op de verder kale houten vloer van de Korzo-zaal. Als de dansers, het hoofd in de nek, omhoog kijken en zich rondwentelen, langzaam neerzijgen en weer omhoog komen, maait een van hen met zijn armen in de materie, als cirkels in een graanveld. De linzen, door de belichting soms groen als gras, dan weer zo zwart als aarde, worden opzijgeschoven of herschikt tot een akker. De korrels glijden tussen vingers door als een zandloper.

In een opening naar het achtertoneel staat Chris Lancaster, een componist uit New York met zijn cello en elektronica. Lancaster manipuleert muziek en de beweging op de vloer op verschillende manieren. Door op zijn instrument te kloppen spoort hij de dansers soms aan. Als een nieuwslezer becommentarieert hij gebeurtenissen in de geschiedenis – lang geleden of recent – en neemt gaandeweg alvast een voorschot op de toekomst, terwijl de dansers de geschetste situaties illustreren.

Met de inbreng van Lancaster, de mooie danserscast en het veranderende toneelbeeld weet Mascarell te overtuigen. The unreality of time is een sterke symbiose van beweging, beeld en geluid.

(foto: Robert Benschop)