Maas theater en dans en ROSE Stories halen alle showelementen uit de kast in hun nieuwste voorstelling die is geënt op The Wizard of Oz. Glashelder is de boodschap. Voguedans, muziek en theater versmelten in een even uitbundig als didactisch pleidooi om vooral dicht bij jezelf te blijven.  

Het podium is afgezet met oranje discolampen, de vloer glimt en geeft door de weerspiegeling van het licht een oranje-bronzen waas af. Hoog boven de vloer hangen in een grote curve, reeksen kleren aan kleerhangers. Boem! Daar zijn de spelers in oranje outfit. Een beat, een dans, een hond, een kinderspel; The Ozard of Wiz begint wervelend met een echte show off.  

Regisseur René Geerlings mengt alle disciplines in een disco-achtige setting, verwijzend naar de jaren zeventig en al beweegt er genoeg op het podium, ook de curve hoog in het grid doet mee. Componist en performer Reinier van Harten bewerkte de songs uit de filmversie van 1998 en zingt live. Hedendaagse beats worden afgewisseld met gevoelige nummers; soms solo, soms samen gezongen. Zo nu en dan schuurt de voorstelling zo langs de musical. Maar bovenal wordt er gedanst (choreografie: Guilliano Pinas) en bij vlagen is die dans virtuoos.  

De structuur van de voorstelling is wat doorzichtig. Dynamische danssecties worden afgewisseld met solo’s waarin steeds op één van de performers wordt ingezoomd. In de uitwerking van ‘personages’ koppelt Geerlings behendig de figuren uit het verhaal. Allemaal hebben ze het gevoel er niet helemaal bij te horen. De één heeft het gevoel er niet te mogen zijn en excuseert zichzelf voortdurend, de ander voelt zich niet thuis in de rol die zij krijgt opgelegd. Acteur Ayrton Fraenk laat een gelaagde leeuw zien. Zijn luide schreeuwen zijn vooral een uitbarsting van opgehoopte angsten. Ze worden uiteindelijk gesmoord door een kus.  

The Oz of Wizard is een pleidooi voor vrijheid, te mogen zijn wie je bent. Immers alleen in jezelf kun je wonen, de laatste song van de voorstelling verwoordt dat treffend. Het is de derde jeugdvoorstelling op rij dit seizoen, die inzoomt op de emancipatie van de LHBTIQ+-gemeenschap. HNTJong deed het in Queer Planet, DOX en De Toneelmakerij in The Hot Peaches. Het onderwerp is hot! Al wil Geerlings niet te veel nadruk leggen op dit gegeven en is hij minder expliciet,  hier en daar legt de voorstelling (voor negenplussers) het thema wel degelijk bloot. 

Nog even terug naar de vogue; een dansstijl die eind jaren zeventig, begin jaren tachtig ontstond in de clubs van New York. In die dansstijl vonden en vierden groepen jongeren (met name zwarte gays) destijds hun gevoel van vrijheid in de undergroundscene. Een match zou je zeggen met de boodschap die de voorstelling wil overbrengen. Toch zit dit werk nog wat vast in zijn regime om ook in de beleving bij dat gevoel te komen. Knap is het evengoed hoe alle elementen uit het verhaal associatief hun weg vinden. Daarmee is deze Wizard een mooie ‘dwarse’ puzzel. 

Foto: Kamerich & Budwilowitz