The organization heet The organization omdat dat woord precies vertelt waartoe The organization op aarde is: organisatie spelen. Daarin komt Logan terecht, die zijn IT-talenten eindelijk eens wil gebruiken voor iets goeds, iets waar de wereld iets aan heeft. ‘We save the world’, roept de website. Maar hoe blijft totaal vaag: de organisatie doet op een overgeorganiseerde manier niets. Met The International Pastime schreef Anton Nezabravkov (writer, director, executive producer) een cynisch portret van een ngo from hell. Hij regisseert het Engelstalige stuk zelf, en schuwt de overdrijving allerminst.

De organisatie is opgetuigd met procedures, regels, werkwijzen en protocollen. ‘Maak de organisatie niet boos’, is een van de stelregels, en ‘een ongebruikt budget is een verspild budget’. Dat bedraagt tweehonderd miljoen dollar, horen we. Omdat elke inhoud ontbreekt, blijft alleen dat doel over: zorgen dat het budget ergens aan wordt besteed. De medewerkers hebben daar in de loop der jaren bijzonder veel handigheid in gekregen, dus ze houden tijd over. Om half elf is er volop ruimte om uren te gaan lunchen.

De hippe en idealistische Logan maakt er kennis met een internationaal gezelschap met bijpassende accenten: een Brit, een Française en een Spaanse, een Bulgaar, een New Yorkse en een Russische bazin. Ze zijn zonder uitzondering welbespraakt, vals, explosief en oversekst. Het stuk komt traag op gang, maar toch heeft Logan snel door dat The organization niet de plaats is om een bijdrage te leveren aan wat dan ook. Alleen heeft hij het geld nodig. Maar tijd om te twijfelen krijgt hij niet: chef Esmeralda (panterjurkje dat te klein en te jong is voor haar, bewerkelijk kapsel, veel make up, majorettebenen) ontslaat hem op zijn eerste werkdag, op een uitermate botte manier.

Logan is woest. Hij wil de klokkenluider der klokkenluiders worden en deze schandalige praktijken aan de kaak der kaken stellen. Maar dan vertelt Topher (tweede assistent van de ondersecretaris van enkele van de aandachtsgebieden) dat hij gewoon voor twee jaar betaald krijgt; dat staat in het contract. En dat een strijd tegen zo’n machtige organisatie hem een ellendig leven gaat opleveren. Kiest u maar: makkelijke poen of ingewikkelde idealen?

Alle personages maken een karikatuur van zichzelf. Even is dat best leuk, bijvoorbeeld omdat ze spitse teksten hebben, maar dat effect is redelijk snel uitgewerkt. Regisseur Nezabravkov benadert The International Pastime als een vette klucht waarin mensen maar half hoeven te struikelen om op elkaar komen te liggen. Ze lopen niet, maar trippelen, ze praten niet, maar roepen uit, met uitroeptekens. Wie daar tegen kan, kan zich wagen aan The International Pastime.