The Circle of Truth is een mash-up tussen een club en een performance space, waar je als toeschouwer gaandeweg de avond meer en meer verandert van theaterganger in -clubganger. In een enorme loods op het NDSM-terrein in Amsterdam (een pand van meer dan 10.000 m2) word je drie uur lang door verschillende ruimtes en performances geleid, om te eindigen op de dansvloer.
De avond bestaat uit meerdere onderdelen: The Social Experiment, The Club of Truth, The Perspectivity Scenes en The Grand Ball. De onderliggende rode draad is het boek ‘De Meester en de Margarita’ van Michail Boelgakov. De voornaamste boodschap die The Circle of Truth hieruit presenteert, is dat iedereen een verknipte relatie heeft met de waarheid. In deze loods wordt je een perspectief geboden op jouw eigen waarheid, in deze post-truth tijden.
Gedurende het evenement is het soms even zoeken naar waar deze rode lijn tot uiting komt. In The Social Experiment, schitterend vormgegeven door de Smartphone Orchestra, volg je via een QR-code instructies op je telefoon. De groep wordt opgesplitst in groepjes, waarin je elkaar vragen stelt en leert kennen. Het resulteert in een prachtige soundscape, waarbij elke telefoon één onderdeel bijdraagt. In de teksten op je beeldscherm worden waarheid en leugen even aangestipt.
Hetzelfde geldt voor de verschillende korte performances tijdens The Perspectivity Scenes. Er is een kantoor waarin twee vrouwen elkaar sterke verhalen vertellen en vervolgens elkaar de hersens inslaan. Er is een trashy, witte, helverlichte kelder waar je geblinddoekt een jeugdverhaal van een rondlopende performer hoort, over hoe zijn grootmoeder loog om hem te beschermen.
Het is moeilijk om sterke inhoudelijke verbanden te leggen tussen de verschillende delen. Tegelijkertijd biedt deze losheid juist weer meer ruimte voor de uitgaanservaring. Het is verleidelijk om de scènes als een trip over je heen te laten komen. De avond wordt hierdoor een aaneenschakeling van korte impressies die meer gericht zijn op gevoel dan op ratio.
Regisseurs Chafik Benhmidouch en Xander Straat lijken zich zeer bewust van het gebrek van multidisciplinair werk waarin specifiek de disciplines nachtleven en theater samenkomen. Hun enthousiasme om hier verandering in te brengen is sterk voelbaar. Tegelijkertijd biedt juist deze combinatie van disciplines een uitdaging. Het is lastig om zowel een theater- als een clubganger drie uur lang te blijven boeien. Uiteindelijk lijkt toch meer gekozen voor de ervaring van de laatste, en hoe deze kan worden verrast door kleine theatrale ingrepen, dan voor een gelijkwaardig huwelijk tussen de disciplines.
Het resultaat is hierdoor ook een (te)veelheid aan ingrediënten, waardoor soms door de bomen het bos niet meer te zien is. Tegelijkertijd smaakt elk onderdeel naar meer, en hadden de kostuums, de lichtshows en de scenografie veel extremer uitgediept mogen worden. De veelheid zorgt dat er veel aan de oppervlakte wordt gebleven, waardoor de aandacht van het publiek snel en vaak wordt versnipperd.
Niet elke toeschouwer ziet elke scène en elke ruimte. Opgedeeld in groepen word je door het gebouw geleid en krijg je geselecteerde delen te zien. Het is een knipoog naar het thema: ieder heeft zijn eigen ‘waarheid’ van deze avond. Het maken van groepen is een slimme manier om intimiteit te behouden in een evenement met 300 man, maar het brengt veel logistiek met zich mee. Een vervelende bijkomstigheid is dat je hierdoor veel aan het wachten bent. Tot de groep zich heeft verzameld, tot iedereen de QR-code heeft gescand, tot de performers er klaar voor zijn, en een enkele keer wachten we ogenschijnlijk op helemaal niets. Deze vele witjes trekken aan de ervaring.
Het is een goede vondst om iedereen op een gegeven moment zijn telefoon te laten opbergen in een locker, waardoor je gedwongen wordt om contact te maken met elkaar, al bemoeilijkt de constante muziek gelijktijdig dat er gepraat kan worden. Gedurende de avond word je als toeschouwer daarbij ook steeds meer losgelaten. Waar je in het begin nog nauwgezette instructies volgt, ben je aan het eind vrij om te doen wat je wilt. Maar die transitie is schokkerig en zorgt hier en daar meer voor verwarring dan voor bevrijding.
Uiteindelijk zijn het de performers die een show dragen. Door de muziek en het gegeven dat toeschouwers door de ruimte bewegen en met elkaar in gesprek zijn, wordt het hen nergens toegestaan om écht de aandacht van een hele zaal te grijpen. Dat is ontzettend jammer, want de regie- en spelkeuzes van de acteurs zijn strak, glashelder, en staan als een huis.
Al met al is The Circle of Truth een fascinerende poging om performance en nachtleven samen te brengen. Inhoudelijk wordt het thema van post-truth niet zover onderzocht als had gemogen, en de combinatie van disciplines is niet zo revolutionair als wordt geïnsinueerd. De grootsheid en flair van dit evenement maken dit echter ruimschoots goed.
Foto: Annica Muller en Perry Gits, Ottilie Maters
